Dua

Doğrusu önceki yazımın bu kadar dikkat çekeceğini düşünmemiştim. Okuyan herkese teşekkür ederim. Ancak bu kez durum biraz daha farklı.. Biraz acı verici de olsa yine güzel duygularla dopdolu.. Çünkü o sizin evladınız, çocuğunuz.. Size verdiği mutluluk kadar; yaşadığı acıyı, üzüntüyü paylaşıp üstesinden gelirken birlikte mutlu olmayı hakettiğiniz o an da milyonlarca kez yaşanası türden. Merak edilecek bir durum yok çok şükür; herşey yolunda. Yine de hiç bir ana-baba kuzusu hastalanmasın, bitkin düşmesin, neşesi kaybolmasın diye dua ediyorum Allah'a! 

İşlerim dolayısıyla bir süredir akşam geç saatte eve gitmek zorunda kalıyorum. Bazen gittiğimde kutsal varlık (anne); beni görmeden uyumasın; ben de onu sevmeden uyumayayım diye oyalayıp gelişimi beklemiş oluyor. Bazen de zaten uyumaya niyeti olmadığından bizimkinin; kapıyı kendisi açmış oluyor. 

Geç gelmelerime alışkın olmadığından 1-2 geceden sonra tepki koymaya başladı! Küsmeler, mızmızlanmalar, anneye sarılmalar, "sen git"ler falan filan. Anlamamak mümkün mü? Anne-baba sevgisi bir bütün. İkisinden biri olmayınca eksik kalıyor işte. Eksik kalınca da böyle tepkiler oluyor. Biri ötekinin yerini tutmuyor. 

En son öyle içimi acıttı ki; hem de naz değildi, tepki değildi, küsme değildi! Yine o saate kadar beni beklemiş; ben gelince biraz boğuştuk baba-oğul :) yavrucak bitkin düşünce kıvrılıverdi kollarıma. Sonra bir kedicik durumları, saçını okşatmalar, sarılmalar, yanaktan makas almalar.. "Baba; mama map" dedi. Hafif ateşi var. Havalardan diye düşündük. Kaç gün sonra öğrendik ki; ağzında bir çift daha yeni diş çıkıyor, ondanmış, ancak o an farketmedik. 

Hafifçe kanepeye uzatıp mutfağa gittim, mamasını hazırlamaya koyuldum. O an gördüm onu. Mahzun bakışları bir başka. Sevgiden çok yardım ister gibi. Gözler yorgun. Keşke sadece gözler olsa; vücut da yorgun. Evet, sevgi var bakışlarında; ama daha çok "Baba bana yardım et, beni bırakma" çığlıkları sanki o ufacık gözlerinden çıkan ışığın kaynağı! 

Küçücük bedeninin üstünde kocaman bir dünya var sanki. Öyleki yürüyemeyecek kadar bitkin! Oysa biraz önce koşarak atlamıştı kollarıma. Yanağıma konan öpücüğü hızla "yakala"mıştı. Şimdiyse yürüyerek değil; sürünerek; hem de muhtemelen ben onu bıraktığım anda peşimden gelmeye çalışmış; ancak 1-2 dakika sonra gelebilmişti yanıma. 

O an işte tarifsiz bir sızı hissettim yüreğimde. Kanıyor gibi. Belki bir filmde gören bir çok kişi ağlayabilir. Oysa canlı tanığıysanız; hiç çocuğunuz olmamış da olsa; ağlayamazsınız orda. Çünkü çocuk bilir sizin güçlü olduğunuzu; ona da güç vermeniz için bu kadar sıkıntıyı çekmiştir aslında. Ama o gerçek acıyı belki ilk defa tattım. Anlatılmaz bir duygu ama dilerim hiç yaşanmasın. Yaşayan olursa da sonunda sadece güzel bir anı olarak kalsın. 

Bunları yazarken amacım okunmak; beğenilmek değil. Biliyorum bir çoğunuza göre sıradan bir olay. Belki başka bir yerde okusam bana göre de sıradan bir olay. Ama çok önemli bir nokta var! 

Bir çok anne baba çocuklarını şehit verdi. Bir çok anne-baba; özürlü çocuğu için bizim hissettiğimizden daha büyük duyguları yaşıyor. Hiç dikkate almadığımız bir davranışı; özürlü çocuk anne babaları kendi çocuklarında gördüklerinde dünyalara sahip olmuş gibi seviniyorlar. Ve bir çok anne-baba hastane köşelerinde bir organ, bir damla kan gelsin; bir sihirli el değip de çocuğu "şifa" bulsun diye uykusuz geceleri bekleyip perişan oluyor. Bir çok anne-baba; bizim yüzüne bakmadığımız şeyleri bulup da çocuğuna yedirmek-giydirmek için ne acılara katlanıyorlar. Ve ben şimdi bu anne-babaların "biliyorum" zannettiğim acılarının ve olası mutluluklarının zerre kadarını ancak yaşayabildim. Benim yaşadığımda birşey yok. Onların yaşadıkları çok büyük! Bize düşen şükür! O çocukların da hepsinin hem bizim hem çocuğumuzun üzerinde hakları var. Öyleyse onlara da bol bol dua! Eskiler derler ya; "Dünya dua üstüne döner" diye.. Her anne-babanın, her çocuğun dünyası dönsün; durmasın diye.. Dua...