Dururdu ve Sanırdım ki...

Öyle sakin, nazik ve güzeldi ki,

Kavusturur kollarını dururdu.

Dalardı güzel gözleri

Kanımca hayaller kurup dururdu.

Bir iç liman gibiydi sanki.

Cesaretı olan varsa eğer yanaştırmaya

yorgun teknesini yanına,

İnanin, çok şey öğretecekmiş  gibi dururdu.

Mesela; sakince nasıl dans edilir

Yaşamın o amansız güçlükleriyle bilgisi gibi.

Ama kaptanların cesaret eksikliğine

İçten içe kahreder gibi dururdu.

Görsem ki, bir tekne bile yanaşsa eğer,

Sanki felaketim olurdu.

Geceleri ise, ay ışığı vurduğunda,

O  güzel yüzüne,

Bir doğa (d)evrimi  olur gibi

Gecenin için(d)e güneş doğardı!

O, hiç bir şey olmamış da

Gözlerini kırpmış gibi dururdu..

Takındığı zamanlarda ise

O incitilmiş tebessümünü gören

Tüm öksüz ve yoksun çocuklari da

Annelerine yeniden kavuşturmuşcasina

Sevinir gibi olurdu.

Rastık çekmez, ışık sürünürdü sanki,

Ela gözler üstünde ince yaylara.

Kaşlara gün işığı, kirpiklere ay

Güzel yüzüne dayadı mı avuçlarını

Hamile bir gün doğumunu sanki

Teskin eder gibi olurdu.

Çoğu zaman da

Gerçeklerin örttüğü hayalleri

Unutulmuş bir Pınar'ın berraklığında

Bakışlarıyla yıkardı.

Her seferinde hiç üşenmeden,

Adı gibi arı, duru ve berrak bir suda

Yıkar yıkar dururdu..

İki kararlı ve bereketli bulut gibi,

O derin bakışları uzağa daldığında,

Yağıp da temizlemek isterdi sanki,

Yeryüzündeki tüm kara kir ve pislikleri.

Keşke; talih kuşları bir öpebilseydi eğer,

Ak alnının gücenik ülkesini.

Sanki onları hep bekler gibi dururdu.

Yüzü güzel, fikri güzel; yüreği güzel

Umudun kızlarından biri gibi dururdu,.

Azim(e) mi, cesaret/kız mi; direniş/kız mı?

Her seferinde umudun ayrı bir kızı gibi dururdu,

O hep öyle nezaket, insani güzellik

Ve anlam yüklü dururdu,

Ya da  ben hep öyle sanırdım,

Simdi, düşünüp durma sırası bende

Hayal miydi, değiıl miydi acaba?

diye...

İ.Ersin KABAOĞLU,

27/07/2002, Ankara