Ebegümeciyim ben, ya sen?

Az önce bir arkadaşım masama uğradı ve şöyle dedi: “Gece geç saatlere kadar çalışıyorum. Oysa sevgili yapmak, denize karşı uzun uzun oturmak, muhtemel sevgilimin boynuna atlamak istiyorum. Ama hiç gücüm yok; olanları da anlayamıyorum.”

Arkadaşım haklı. Çünkü çok çalışıyor, kendine istediği kriterlerde sevgili bulamadı; her şeyden önce vakti yok.

İşte, en sinir olduğum cümleyi de sona sakladı: “Kızların her gün fön çektirmesinin sabırla ilişkisi olduğuna inanıyorum!”

"Aman" dedim içimden ve cümlemi büklüm büklüm olmadan söküldüm: “Ben de, ben de… Hem o kadar mıytırık, kınkırıp bir haldeyim ki şu an, ebegümeci gibiyim!”

Ve kahkahalar patladı…

Ebegümeci mi?..

Evet, ebegümeci. Yani kelimenin egzantirikliği gibi, yumuş yumuş olup, yön bulamama hali…

Tuhafım yine yani…

Aslında bir annemsi ruh halinde, yavrusunun derdine çare bulamayan bir kadın gibiyim. Yavrum ise en yakınım, dostum… O kadar canı sıkkın ki, onu göğsüme bastırmak ve alıp çok uzaklara kaçırmak istiyorum.

İnsan, “dostum” dediği bir insanın acısını en kıytı karanlığında bile saklıyormuş, anladım. Mesela dün akşam 7 gibi eve geldim ve 2 saat durmadan etrafı Domestos ile temizledim. Her bulduğum yere bir Domestos, bir Cif sıktım. Manyaklar gibi… O da yetmedi; taze fasulye ayıkladım, bitirdim; akabinde de yerleri Pronto ile sildim. Evi topladım. O da yetmedi; havluları yıkadım. Nevresimleri yıkadım. Yani kendi gerçeğimi kapının önünde bırakmak için çırpındım. 21.30’a doğru ise kanter içinde “Dur” dedim ve makineleşmiş ben’i kapadım!..

Ama insanın sıkıntısı “aç-kapa tuşu”ndan ibaret değil. Düğmeler kapansa da, açılsa da sen ne hissediyorsan sonucunu yaşıyorsun. Ne bir eksik ne bir fazla...

Dostuma diyebileceğim tek şey: “Aşk, iki kişinin krem peyniri kıvamına gelip erimesidir. Bunun için de, ne olursa olsun tutku gereklidir. Bu kıvamı tutturamıyorsak, yok oluş başlar. Ama bunu, “farkındalık” sahibi ve “içine dürüst” insanlar dile getirir. Bu, bir güçtür, asla bir yıkılış ya da bitiş değil.”