Efendiler! Savaştayız!

Hiç farkında değil gibi yaşıyoruz ama belli ki ordularımız bir başka ülkelerin sınırlarını aşmış durumda ve ülke toprakları içinde savaşıyor.

 

Allah ordumuza gayret kuvvet versin. Ordularımızı muzaffer etsin…

 

Ama bu bir gerçeği değiştirmiyor. O da.. Savaştayız baylar, bayanlar..!

 

Nerden mi anlıyoruz?

 

Aslında hiç savaştan etkilennmiyor gibi yaşıyoruz… Ama bir anda bir BOMBA! Haydaaa…

 

Gitti bizim askerlerimiz, yiğitlerimiz… İnsanlarımız..!

 

Haziran 2015’den beri terörden hayatını kaybeden asker sayısı  551’e yükselmiş… 

En son haber şu: 

 

“Kayseri’de bugün düzenlenen saldırıda 13 askerin daha hayatını kaybetmesiyle Haziran 2015’ten bu yana ‘terör olayları’nda hayatını kaybeden askerlerin sayısı 551’e yükseldi…”(diken.com.tr)

 

Daha sonraki rakamlar şöyle:

 

7 Haziran 2015’ten bu yana ‘terör olayları’nda 555’i sivil 1457 kişi can verdi

Bir buçuk yılda 33 bombalı saldırıda 446 kişi hayatını kaybetti; 363’ü sivil…

 

Bu nedir? Bu bir savaşın, görünmeyen rakamları değil mi?

 

İçimizden bir ses “Ağla sevgili memleket, ağla…” diyor. Ama ağlamaktan başka yapacağımız şeyler de var.

 

Yağma yok… Madem ki bu ülkede ilelebet yaşamaya azmediyoruz. Bir arada olmak istiyoruz. Bütün sorunlara çare bulmaya zorunluyuz. En azından aramak zorundayız. Yoksa bize başka bir ülkeden çare göndermezler.. İşte Avrupa ülkelerinin yaptıklarını görüyoruz. Dostluk kisvesi altında düşmana istedikleri kadar maddi ve silah yardımı. Bunu dostuz diyenler yapıyor. 

 

Kendi çaremizi kendimiz üretmeliyiz.

 

Bunun için de işin birinci adımı : KONUŞMAKTIR… Muhataplarınızla; düşmanınızla konuşacaksınız. Doğruyu, sizin doğrunuzu anlatacaksınız. Onların savundukları görüşleri anlamaya çalışacaksınız. Onlara karşı kendi savunmanızı hazırlayacaksınız… Konuşacaksınız, konuşacaksanız, konuşacaksınız… Zaten konuşmanın bittiği yerde SAVAŞ başlıyor. İnsanlar konuşamadıkları zaman savaşa hazırlanıyorlar.

 

En büyük çare: Etkili bir İLETİŞİM… İletişim kanallarını hiçbir zaman kapalı tutmayacaksınız.

Düşmanlığı azaltmak için çareler arayacaksınız.

 

Yoksa görüyorsunuz… Sadece Suriye sınırında savaşılmıyor. Sadece Irak’da Zap sularının ötelerinde savaşılmıyor.  Yalnız bir hatta savunma yapılmadığı gibi, yalnız bir sınır boyunca da savaşmak mümkün değil… Savaş her yere sıçrıyor ve genel düzeni bozuyor. 

 

Ondan sonra dünya devletlerine siz istediğiniz kadar, “Biz savaşta değiliz; bizim savaşla ilgimiz yok..” deyin… İstanbul’da, Ankara’da , Kayseri’de durmadan bombalar patlarken.. Ticaretinin, Turizminin, Uluslar arası ilişkilerinin iyi gideceğini farzetmek fazla iyimserliktir.

 

Savaş varsa, her yerdedir… Onu bir çizgi boyunca, sınır boyunca tutamazsınız…

 

Elbette bu ülke teslim olmaz, bu ülke ebediyete kadar direnir. Ama niye savaş olsun ki, Niye bizde savaş olsun, komşumuzda niye savaş olsun… Dünyada niye savaş olsun… Savaş çılgınca bir olay… İnsanın vahşi oluşunun bir göstergesi. Ortadan kaldırmak mümkün mü? Belki… Çabalamak gerekir. Bütün akil adamlarıyla… Bir ülke bütün insanlarıyla birer çare üretmelidir. Düşünmelidir. Önermelidir.

 

Ne yapalım yani, bir ömür boyu hep savaşalım mı…? Bu savaşı biz istemedik, kim istedi?

 

“Savaş çok iyi bir şey..” diyenler gitsinler savaşa… Öyle deyince kimse ortada görülmüyor ama hamasi şiirler okumada herkes önder… 

 

Baylar, bayanlar, efendiler… Komşumuzda olsun, bizde olsun bu savaşa, bu güç gösterisine bir son verelim… Oturum düşünelim. Konuşalım. Konuşmakta ne kötülük var…

 

Biz savaşla ilgilenirken bakın Kuzey ülkeleri, Skandinav ülkeleri eğitimimiz nasıl biraz daha mükemmel hale getiririz; ulusal gelir düzeyimizi nasıl biraz daha artırırız… İnsanlarımızı nasıl biraz daha mutlu hale getiririz… Bunlarla uğraşıyorlar…

 

Ya biz…??

 

Uğraştığımız şeylere bakın… Her gün korku, her gün gözyaşları ve yas…

 

Neden…?? Ne yanlış yapıyoruz da bu sonuçlara katlanıyoruz.