El kimin?

Telefon çaldı. Rüzgar vardı güneşin, sıcağın, aydınlığın yanında. Yanıma geldi kağıt kalem. İyilerdi. İyiydim gazetemle.

Sesin iyi geliyor.

O kadar doluyum ki, aynı deniz gibi. İçi balık dolu mavilik. Denizde sırt üstü yatmış uyuyan insanların yanından yüzerek geçiyorum; serbest.

Uyuyor muydun, fazla çalmadım kapını?

Birbirlerini yiyenlerin uzağındayız, Güllük. Güllerin içindeyiz, her rengin, söz. Gülüşümüz gül, dikensiz. Çocuklar, çocuklar alabildiğine yeşil.

Mavi ile yeşilin evliliğindeyiz.

O anın içindeyim. O anım. Merdivenim. Yükseğim. Alçağım. Düzüm. Sıcağım. Güçlüyüm. Yorgunum. Biraz açılınca, tuzluyum. İpim. Upuzun gidenim.

O çaldırsın, başkası çaldırsın istemiyorum telefonumu.

Sevdiğim bir bahar kapımda olsa bile yaz bitmesin istiyorum, gitmesin. Yakamdaki el kimin?

1. Not: O anın içindeyken o ansın, o andan çıktıktan sonra o anı yazarak o anın içine giremezsin.

2. Not:

Çocukların

ıslak kumda

bıraktığı

ıslaklığı

ölçüyordum,

andı

andım.

Ş.Y.