Elalem

Bir sosyal paylaşım sitesinde gördüğüm "çocuklar size ait değil" başlığıyla hazırlanmış slaytı izlememle başladı bu yazım. Kendim çocuk sahibi değilim ama çocuk oldum. Öyleyse yazabilirim. Kalbimizin yumuruğumuz kadar olduğu söylenir. Küçücük yumurukların yüreklerini düşünün birde. Hayal kırıklıkları küçükken ilk hayır ı duymamızla başlar. Yoğrulup istediğin kıvama getirebileceğin bir oyun hamuru gibiyiz çocukken. Yetişirkende kazandığımız doğruların çoğu bize ait değil ne yazık ki. İdealler bile yaşadığımız çevre ve sosyalitemizle orantılı. 

Büyümeye başlayınca "elalem"i tanırız. Ne der? Ne söyler? diye yüzünü görmediğimiz, ama hep korkup köşe bucak kaçtığımız bir topluluktur onlar. Falancanın kızı sınavda bizden on puan yüksek alacak diye aklımız çıkar. Kendimiz için mi? Hayır. Elalem! En saygın bölümü bitirip, kayıp vermeden mezun olmalıyız. Düzgün bir işimiz olmalı. Mesela çoğumuz yeteneğimizde olsa medyatik olamayız. Televizyonlarda, beyaz perdede işimiz yoktur. Yerimiz, saatimiz belli düzenli olmak zorundayız. Erkek isek askerlikten sonra herşeyi oturtmalı, bayan isek hanımefendi olup başına buyruk davranmamalıyız. 

Yaşımız yirmibeş olmuş ve hala parmağımızda takılı bir halkamız yoksa, isteyelim yada istemeyelim birini bulmak zorundayız. Neden? Elalem... Evlendiğimizde ise birinci senenin sonunda bebek sahibi olmamız şart. Tamam artık zamanı. Gerçekten istiyormuyuz orası kimsenin derdi değil. Yeter ki onların diline düşmeyelim. Kimin mi? Elalem! Sonra görevimizi tamamlar, aynı kalıplarla biz bir birey yetiştirmeye başlarız. Ve bu böyle sürer gider. Dürüst olmalıyım aynı şeylere maruz kaldığımı söyleyemem. Ama yoldan geçen beş kişiyi çevirip sorsam üçünün bu gelenekselleşmiş baskıdan muzdarip olduğuna eminim. En büyük mutluluk insanın kendi doğrularını yaşadığı hayatta gizli. Hata yap, düş, kalk, ağla, gül ama kendi doğrularınla."Hiç yaşamadım" dediğinde, kimsenin sana sunabileceği bir hayatın daha yok. Elaleminde!