En çok hangi filmi izlemek istersin diye sorsalar…

Beklemediğim bir anda kapı çalınır, garip bir adam orta yaşlarda…

Öyle aksakallı filan da değil, sıradan biri enine boyuna…

Siyah bir kutu uzatır usulca kapı aralığından.

Kutunun içinde bir CD vardır, üzerinde “Hayatına Dair” yazan.

Böyle bir hayal işte.

Her hayat farklı birer masal değil midir bir varmış bir yokmuş dedirten neticede.

Çocukluğumdan bu yana benimle alâkalı fakat bende olmayan hatıraları da içeren, sonunu bildiğim bir film.

Sonunu bilsem de heyecanlı olacağına eminim.

Hayatımın kaç sahnesini kaçırdım kim bilir.

Haberim olmadan ne dolaplar döndü karşı sahnelerde.

Kesişmeler, hatalar, başarılar, aşklar, özlemler gibi gibi…

Geç attığım bir adımla, kurduğum bir cümleyle neler yok oldu, ya da neler katıldı hayatıma.

Hem başrol oyunculuğunu, hem yönetmenliğini yaptığım kendi hayat sahnemde, kimleri niçin kırdım bilmeden, hangi duygularla.

Ya da niye kırdılar beni, hangi amaçla, ne kazandılar meselâ.

Hangi filmi izlemek istersiniz diye sorsanız, kendi hayatımı izlemek isterdim.

Benden ayrı, benimle ilgili yaşanan her ayrıntıyı bilmek, çok haklı olduğumu düşündüğüm zamanlarda kendimi tarafsız bir gözle seyretmek isterdim.

Şu ana kadar geldiğim uzun ince, inişli ve çıkışlı, güllü ve dikenli bu yolda nerede, nasıl hata yaptım, var mıydı telafisi görmek isterdim koltuğuma uzanmış çekirdeğimi çıtlatırken.

Hep kendinden taraf olur ya insan, zevkleri, çıkarları, benliği ağır basar ya bazen…

İşte o zaman suçsuz gibi davranır, sessizce kaçar ya olay mahallinden.

Tarafsız olabilir miydim acaba, yine ısrarla başrol oyuncusu mu haklı derdim.

Eğlenmek ya da mutlu olmak için değil, meraktan da değil elbet.

Geri kalan ömrümde rolümü ve yönetmenliğimi daha doğal ve tarafsız yapabilmek için sadece.

Her ne kadar dümen bizde olsa da bazen kontrol edemediğimiz bu hayatta faydası olur mu bilmem, yine de seyretmek isterdim.

Hayal işte…