Erkek olmanın dayanılmaz ağırlığı...

Üç kütüphane dolusu kitabı vardı bizim rahmetlinin.…
Felsefe, siyaset, tarih, ekonomi, öykü, şiir, roman, dünya klasikleri…Hatta benden sonra sanata bile merak salmıştı da , bir türlü psikolojiyi kabullendirip sevdirememiştim adama.

Çocuklar doğdu ; tuvalet terbiyesiydi, cinsel gelişimi ve meraklı soruları , uzun süreli yalancı meme alışkanlığı, arkadaşları ile iletişimleri-iletişimsizliği , beslenme sorunları, oyun – oyuncak çeşitleri, yaratıcılıklarının , kişiliklerinin gelişimiydi , derken…Ben de bir telaş bir telaş… Ama sadece bende vardı bu telaş !

Atalay Yörükoğlu, Haluk Yavuzer, Acar-Suna Baltaş, Üstün Dökmen, Özcan Köknel…Sıra sıra kitaplar, konferanslar, seminerler…nerdeyse çocuk psikolojisi ve tabii insan psikolojisi ve iletişim üzerine tez hazırlayacağım…Ama rahmetli de tık yok !

Reçete gibi hazırlanmış minik kitaplar alıp koyuyorum ortaya, oralı değil .

Kahvaltıda lafın gelişi, okumaya çalışıyorum kısa anekdotlar halinde. Iıhh..tık yok. Adam kahvaltıyı bile yarım bırakıyor dinlememek için !

Bir gün nihayet patladı “ Benim psikolojiye ihtiyacım yok !“

Ve ben onun yerine “Erkek olmanın dayanılmaz ağırlığı “ altında ufacık olup eziliyordum o anda…

Çor zordur erkek olmaya biçilen rolü oynamak, binlerce ton ağırlığı taşımak !

Erkekler ağlamaz mesela…

Erkekler duygularını belli etmez asla !

Yavrularını insan gibi sımsıkı bağırlarına basıp, saçlarını koklamaz, asla yanaklarını ısırmaz çok sevgiden …

Hatta ağız dolusu gülemezler bile… Alimallah “ karı gibi gülmek “ sözü paçavraya çevirir sonra onları !

Erkekliğe biçilen rol tonlar ağırlığındadır . Hep güçlü olmak, kuvvetli görünmek zorundadır Herkül gibi…

Küçücükken başlar rol dayatmaları. Bakkala o koşturur ekmek, tuz, sabun, gazete almaya.

Babasını kahve köşelerinden o toplar, minicik yaşında.

Sünnet olurken bile ağız dolusu ağlayamaz ! Erkekliğe ilk adımını atıyordur çünkü.

Hiç istemese bile ilk cinsel deneyimini genelevlerde , sırf göstermelik, söylemelik hatta övünmelik ama duygusuz, sevisiz yaşamak daha doğrusu yaşayamamak, bazanda bu başarısızlığı bir damga gibi ömür boyunca taşımak zorundadır , sertleşme, erken boşalma gibi ağır yükleri ile birlikte.

Cingel organının boyutları, antropoz korkulu rüyalarıdır ömürleri boyunca…

O, cinsel tercihlerinden ötürü aşağılanan dışlanandır. Çünkü erkek gibi erkek olmak zorundadır …

Kadının cinsel tercihleri ise çoğunlukla hoş bile karşılanır…

O sevmekten çok, sevişmek zorundadır.

Ve iyi sevişmek değil, çok sevişmek zorunda !

Çünkü doğa bile , üreme içgüdüsü pompalayarak haksızlık yapmıştır ona . Ve şarj-deşarj üzerine kurguludur sistemleri .

Bazen hülle yapmak en iyisidir , kolayı budur çünkü .

Eline , diline , beline sahip olmak zordur, “ bir nefsi dokuz aklı “ ile .

Öyleyse, “dokuz nefisli , bir akıllı “ yaratığı eve kapatıp, zaptı rapt ve bir de türban altına aldın mı…

Zordur erkekliğe biçilen rol ! Kirli siyaset, kanlı siyaset zor…Zordur vesselam iktidar savaşları !

Her işi bilmek , mesela muslukları , sigortayı tamir etmek, araba lastiğini değiştirmek, çatıya çıkıp anteni ayarlamak, çöpleri atmak, kömür kovasını doldurmak , taşımak , boşaltmak zorundadır !

En önemlisi evi geçindirmek, ekmeğini taştan çıkarmak zorundadır. İşçi ise patronuna, memursa müdürüne boyun eğmek hatta hakaretlerine katlanmak zorundadır. Evdeki kimliği ile işteki kimliği zıttır birbirine. Bütün gün öylesine ezilir ki , eve gelince ya günün intikamını alır döverek söverek , ya da konuşacak , paylaşacak, beyin tadı ile sevişecek hali kalmamıştır !

Erkekliğe biçilen rol zordur .Taşımaksa ondan zor…

O önce kızkardeşinin , sonra karısının, sonra da kız çocuklarının namusunun bekçisidir gece gündüz, yolda sokakta, mahallede, köyde, işte ve tarlada …

Sütte leke olabilir ama namusta leke ?

Mazallah!

O , törelerin infazcısıdır !

Bedeli çürüyen ömürler bile olsa…

Neyin infazcısı olduğunu, neyi koruduğunu bilmeden , eline silahı tutuşturuverirler küçücük yaşta.

Hayalleri, umutları, gencecik yaşamları namlunun ucundaki kurşun gibi akar gider ellerinden…

Kadınlar gibi sık hastalanmazlar, hasta olsa da belli etmezler , erkektirler çünkü. Rol böyle biçilmiştir.

Ama kadından daha genç ölürler !

Çünkü psikolojiyi reddetmek öğretilmiştir onlara.

Ağlamamak, gülmemek, duygularını, kendini ifade etmemek…

Sevmemek hatta…

Bir gün dahi “ seni seviyorum “ demeden annelerine, kızkardeşlerine , karılarına, sevgililerine, kızlarına…

En içlerindeki duygu telleri gerilip gerilip , gerilemez olur…

Erkekliğe biçilen rolün ağırlığı altında, kendisini özgür sansa da ,

Aslında biçilen rol , köleliktir ona...