Evham

kimse kendisiz gitmiyor bi yere

kilidi bozuk bavul gibi taşıyor yanında kendi

öz bedenini

sular gibi peşisıra yaşlı kumrular

ve çocuklar

her güneş battığında keşke kaldırıp yüzünü baksa güne

nasıl toprağa sımsıkı sarılıp kırıldığını

ondan sevmesi bu denli sabah kuşlarının şarkılarını

elinden gelen bu

kapı açılır

seyrelir bi iki gülüş sıkılır el

içi boş ev gibi dolar içeri sessizlik

evvel ölüm arkam sobe

bi de küçük pencere

dibi kuş tutmuş

evham

ellerim var ya en çok

o ıtırlı o

delişmen kavi sardunyadan bi

dal gibi

tutunurdu allah a

ağır büyürdü yoklayıp

sağı solu

lambasız akşamlarda duvarlarda gezinirdi badi

kuş olurdu

kanat var o zamandır hep parmaklarımda

kaldır bak taşları

ah allah

durdura babama benziyor yüzüm

bu çok sena bi şey

o orada ekildiği yerde toprağı yaracağı günü beklerken tohum

ben hasadı bekleyen gelgeç dane

aynı şeyin parçayız biliyorum

hangimiz er ama

hangimiz merdane

ne çok minnetim var sana birikmiş

ne çok önü arkası dolu sayfam

sen bana öl de gel diyorsun

ben kapanıyorum sevgine senin

kolay değil sevdiklerinden ayrılmak

1967doğumluyum. Lise mezunuyum. Okumayı ve yazmayı hep sevdim. Kelebek kanadı kırılganlığında bir ha..