Evrenin 'sevgi' dokunuşu 'yağmur'

“Evren ruha dokunur olmuş, hissedemedim. Ben öleli çok olmuş, fark edemedim. ”


‘Bulutlar güç gösterisinde!
Öfkeleri ışık saçıyor.
Şiddetli gök gürültüsü...
Mücadele başladı.
Yağan yağmur, kan damlalarıydı!‘

~

Durmak bilmeyen bir yağmur hâkim sokaklarda, caddelerde, her yerde…
Ruhumuza dokunuyor, tenimizle buluştuğu her damlada…
Kim bilir hangi acının gözyaşını taşıyor; büyük bir mutluluğun, ya da…

~

Yağmur, evrenin gözyaşlarıdır. En duygusal halidir; en romantik ve en hissedilen... Evrenin de bir ruhu var, dediğimiz noktadır. Hüzün ya da sevinçten mi akar bilinmez; fark etmez de…

Bazen birebir hissederiz, adımlarımızla kaldırımları öperken… İçimize işler, duygusunun derinliğini anlarız; aynı şiddetle yaşarız ve paylaşırız. Yollar, ağaçlar, toprak vb. korunaksız her varlık çok şanslıdır bu konuda… Evren ile aralarında mükemmel bir aşk vardır. Duygusallık saklıdır. Sonsuz sevgidir yaşadıkları, birbirini besleyen ve hiç tükenmeyen…

Acıtan sevgilere maruz kaldığımızdan ve yeni acılardan korktuğumuzdan olsa gerek, kendimizi bir şekilde korumaya çalışırız bu sevgiden. Saklanarak, sakınarak, kaçarak, aramıza engeller koyarak…

Oysa ki sevginin en acıtmayan halidir, yağmur.

~

Bulutlar tartışır ve çarpışır. Öfkeleri kendilerini aşar. Belki de, yağmur bundandır. Evrenin bulutların haline üzülüşündendir. Sonsuzca ağlar, hiç tükenmeyecek gibi gelir damlalar…

Ve, birden durur yağmur… Bulutlar, evrenin üzülmesine dayanamaz. Öfkeyle dalaşan bulutlar, anlarlar hatasını ve ayrılır birbirinden… Birden!

Evren sevincinden güneşle selamlar, bulutları… Mavi, pırıl pırıl bir gökyüzüyle.

~

Yağmur, evrenin en ‘insan’ halidir. Gözyaşları, bizdenmiş gibi hissettirir.
Konuşur kendisiyle ve bizimle… Sormak aklımıza gelmez, nedendir bu halin diye. Düşüncesizliğimiz had safhadadır.
Kaçıp gitmektir, aklımızdan tek geçen… Yazık bize, çok yazık… Sevgiye karşılık, yok oluş!

~

Ben çok severim yağmuru. Keşkeler sıralanır aklımda, her yağmur yağdığında.
Keşke ağaç olsam… Keşke toprak olsam… Keşke okyanus olsam… Keşke… Keşke… Keşke…
İmrenirim ağaca, toprağa, okyanusa… Evrenin ‘insan hali’ni onlar kadar hissedemediğimden, içime sindiremediğimden, benimseyemediğimden öfkelenirim hafiften… Mızmızlık ederim kendi kendime, çocuk gibi…
Çünkü bilirim ki, asla doğa kadar hissedemeyeceğim evreni… Sevgisini yaşayamayacağım...
Besleyemeyecek bedenimi, ağacın hissettiği gibi…
İçime işleyemeyecek, toprakta olduğu gibi…
Usulca dokunamayacak ruhuma, okyanusa düştüğü gibi…

~

Biz, evrenle uzaktan seviyoruz birbirimizi… Düşündüm de, belki evren de bizimle yakın olmak istemiyordur. İnsanız, sonuçta… Yok, ediciyiz, kırıp inciteniz. Düşüncesiziz, bencilin tekiyiz.

Haklı… Çok haklı evren, uzak durmakta…

Yine de sevinmeliyiz ki hala bizimle buluşuyor. Hiç ummadığımız bi’ anda sevgisini bize sunuyor, hesapsız ve çıkarsız… Dokunuyor bize ve ben buradayım, unutma beni diyor.

Evrenin sevgisini hissetmek güzeldir. Yağmur insani dokunuşlarıdır, evrenin… Gülümser, ‘beni sev’ der. Sevgimize ve ilgimize olan ihtiyacını fısıldar, kulağımıza… Bazen o kadar ihtiyaç duyar ki şefkatimize, şiddetle sarsar bizi. Aynı şiddetle sunar sevgisini, sağanakla… Neye uğradığımızı şaşırırız, korkarız hatta… Bu kadar engin ve yoğun bir sevgiye alışkın değilizdir. Kaçarız, daha önce de dediğim gibi…

Kaçmayalım… Hissedelim sevgisini evrenin, yağmur dokunuşlarıyla… Benimseyelim onu, sevelim her halini… Sevgimize sahip çıkalım. Birbirimizi besleyelim… Kötü düşünmeyelim hiçbir zaman, sevgisi ve şiddeti için… Aynı şiddetle sevelim evreni, dokunalım sevgiyle… Yüceltelim sevgisini, hiç ayrılmayacakmışız gibi… Gitsek bile, yine içinde kaybolacağımız yer evrendir. Sonsuzluğa giden yolda, cansız bedenimizin ilk adım attığı yer topraktır. Evrenin sevgisini en iyi özümseyen yerdir. Yerinde olmak istemediğimiz, çiğnediğimiz; ama sonumuzun ilk ve son durağıdır. Bir nevi özümüzdür.

Onun için, evrenin sevgisini hissedelim ve yaşayalım. Evrenin gözyaşları, sevgisi yağmurun dokunuşlarına izin verelim. Sevebileceğimiz, gidebileceğimiz başka bi’ evren yok. Sevgisini böyle yoğun hissedebileceğimiz bi’ yağmur yok… Doyasıya yaşanacak anları terk etmeyelim.

Teslim olmak korkutmasın. Teslimiyetin en güzeli, böylesidir. Teslimiyet tebessüme bürünür, bu haliyle…

Yağmurdur, evrenin gözyaşları… Temeli hüzün ya da mutluluk, fark etmez… ‘İnsan’ halidir. Ruhumuza dokunuşudur. Sevgisidir. Romantik atmosferidir. Daha ne istenebilir ki, ‘evren’den ve ‘sevgi’den…

İlk yağmurda, evrenle buluşmayı kaçırmayın!

~

'Yağmur Anları' için birkaç şarkı önerisi:
 

GNR - November Rain
Gene Kelly - Singing In The Rain
The Rain The Piano (Youtube - İlettiğim başlıkla bulabilirsiniz.)
Evanescence - Eternal
Evanescence - Listen to the Rain
Primal Fear&Simone Simons - Everytime It Rains
One Night In The Rain Relaxing Jazz Piano Song (Youtube - İlettiğim başlıkla bulabilirsiniz.)
Jose Feliciano - Rain (1969 - Orj. ) 

Ve... Sizin seçtikleriniz, tabi ki...



Yağmurla kalın…



Başak GÜZEL