Eylül düşmeden yüreğime

Eşeledikçe zamanı

Toprak kokuyor ellerim.

İnsanoğlu topraktan yaratılınca,  

Kolay mı ayakta durup

Yürüyüp koşmak.

Yazın güneşte

Kışın soğukta.

 Yağan

Bahar yağmurlarında.

Kolay mı?

Şu yalan dünyada.

İnsanlık onuruyla yaşamak

Yoksullukta

Öptürürler insana,

El ayak.

Tutup sakladın mı?

Nefesini

Dudakların çatlayıp kanar.

Özledin mi?

Sevdiğin birisini

Dikilir gözler

Gündüz yola

Gece tavana.

Geçmek bilmez zaman.

Bekleyip de gelmezse

Sevdiğin

Uzunca bir zaman

Gözlerin donuklaşıp kalır.

Dikilir toprağa

Görmeyip kalırsan hasret

Gidersin

Düş kurusu hayallerinle

 Kefensiz bir gün

Toprağa.

Gitmesen de

Çağırır toprak

Seni

Büyük bir özlemle

Kuru yaprak misali  

Her eylülde

Yanına.

Yâr bakmazsa yüzüne.  

Hasret gidersin

Sende  

Yanan yârin yürek ateşinde,

Uçsuz bucaksız

Uzayıp giden

Mavi gökyüzündeki,

Mavi sonsuzluğa.

Öldükten sonra

Bir daha hayal bile edemezsin

Sevgilinin kollarına yatıp

Mavi gökyüzüne

Kanat çırpan kuşların

Özgür kanadında uçmayı  

Ey sevgili,

Nerdesin?

Zaman varken,

Gel tut ellerimden,

Üşüyor yüreğim.

Eylül geldi.

Bekliyor kapımda

Düştü,

Düşecek yüreğime…

Ne olur

Gelsene

Eylül

Düşmeden yüreğime…

31.12.2011

Cahit KARAÇ