Eyüp Sabri Tuncer…

Sabah sabah, 15 dakikada bir yazı döktüreyim de, sivrisinek sesinden kurtulayım diye yazıyorum şu Borges özenmesi satırları ey yurttaşlar! Tabii Borges görse bu yazıyı kaçar ve bir daha adını anmamamı rica ederdi. Hakkıdır, hem de çok hakkıdır!

Her neyse, geçelim esas meseleye. Meselem sivrisinekler. Özellikle dünkü sivrisinekle ölesiye bir davam var. Bu akşam umarım rastlaşmayız! Konuya geçelim, hadi hadi hadiiiii… Dün gece 22:30 sularında “Yetti gari” deyip uykuya daldım, ama ne yatıştı, “Bir daha kalkman” bile dedim. Bukowskivari bir yatış söz konusuydu. Birkaç saat hoştu, menevişliydi ama sonra bir “Vızzzzz” sesi sahibinin sesiyle uyandım. Evet, sahur vaktiydi sanırım, çünkü davul sesini de vardı, yukarıdaki katta, tam çaprazda oturan kaknem kadının bet sesi de vardı, kocasına yine koca koca sesiyle bir şeyler kakaklıyordu. Vızıltıya mı sinirleneyim, kaknem kadına mı bilemedim ve sadece “Off” şişesini üzerime boca ettim, kafamı da pikeye gömdüm, camı kapattım ve “Uykuuu” diye böğürdüm. Normalde babingoma bağırıp iki muhabbet çevirirdim ama bu sefer o da uyuyordu. Normalde hiçç uyumaz, yazı okur, kitap okur, bir şey okur muhakkak!

Bu dediğim şıkları bir bir yapmama rağmen, vızıltı 2 dakikalığına gitti, ama sonrasında yine o, B pozitif kanımı emmek isteyen şahıs başucumda belirdi. Hem de harika, macera filmi tadında bir rüya görüyordum o esnada. Zevzek sesiyle hem rüyamı gagakladı hem de uykumu.

Sonra tekrar Off boca ettim ellerime, kollarıma, bacaklarıma ve fakat bana mısın demedi. İnsan, “gariptir kuzuya, sonra alırım kanını, biraz uykuya dalsın” falan der. Ama nerde?

Vız vız vız şeklinde bir o böğürdü, bir ben. Böğür böğür şeklinde 7:15’te zor kalktım. Allahtan yüzümü babingomun gece getirdiği muhteşem kokulu bir sabunla yıkadım da keyfim biraz yerine geldi. Sonrasında son günlerin favorisi Ralph Lauren ve Nivea pembe serisinden bir deodorantla devam ettim.

Dünden beri Off dahil olmak üzere, o kadar çok şey sıktım ki, “Yeşil ekran” olayına ihanet ettiğimin farkındayım!

Bütün bunlar olup bittikten sonra, Allahtan sabah servise bindiğimde “Eyüp Sabri Tuncer” reklam cıngılı çalıyordu da, kendimi efsunlu, “zoru yaşamaya ant içmiş bir elçi” olarak gördüm.

Ne diyelim, Eyip Sabri Tuncerrrrrrrrr…