Farkındalık üstüne

Kendimi en yalnız hissetiğim zamanlar, hedeflerime bağlılığımı yitidiğim zamanlardır benim, hedeflerimi sorguladım bugün...

Bir boşluk.

Mesleki hedeflerim hep koruyucu olmuştu bugüne kadar, beni yalnız bırakmamıştı, sevincimi körüklemiş, korkularımı bellemişti. Şimdi en son hedefe çok yaklaştım. Sonrası için bir plan yok ya Korkutuyor.

Bugüne dek ne için çalıştıysam yaptım, ama hep çalışasım vardı. Şimdiki sınava hiç çalışasım yok ya, O da korkutuyor.

Başarmama ihtimalim de umurumda değil üstelik, bu ...Dehşet veriyor...

Kendime dışardan baktığımda bunun ben olmadığını, en azından bunca yıldır yapılandırdığım tanıdık ben olmadığını hissediyorum, yabancılıyorum keşfettiğim bu yeni beni. Yeni benin pervasızlığı, eski beni endişelere boğuyor ama yine de tadını çıkarıyorum bu karmaşanın:

Karmaşamın en belirgin açılımı yalnızlık ve kanıksama. Bir emele yaklaşmış veya ulaşmış olmak, ulaşmaya çalışmaktan çok daha öksüz ve yalnız bir durum. Sanki yılların amacı burnumun dibine yaklaştıkça eriyorum da bir yanımdan yavaş yavaş buharlaşmaya başlıyorum. Ama işin garibi bu kanıksanmış bir buharlaşma. Bir sükunet bir sükunet?

Ve Tanrım niye bu sükunet???

'Böyle durumlarda' der sevgili bir dostum: 'Perdeni indir, sadece önüne bak, yapman gerekeni sorgulamadan alıştığın şekilde yap.' 'Huzur işte tam orada'.

Uygulamak istedim bu yetişkin öneriyi ama alıştığım yolları yeniden yürümek istemediğimi farkettim. Kanıksadığım, sıradanım olan hiçbir yöntemi yinelemek gelmedi içimden. Amaç edinmenin heyecanını geri istedim. Farkındalığımın eskisi gibi acı vermesini istedim...Çok şükür ki, bir nebze de olsa o acıyı hissettim.

Farkındalık denen şey acı vermediği gün, insan yetişkin sırasına giriyor; hayal, amaç veya özlem üretemiyor galiba...Benim de perdem inecek, farkındalıklarımı kanıksayacağım bu yakınlarda. Hissediyorum.

En çok bu korkutuyor...