Farzet ki, biz mutluymuşuz

Yazdım,
Sildim.
Yine yazdım,
Yine sildim aklıma yazdıklarımı.
Canım sıkılıyor gökyüzü ağladıkça.
Çocuk gibi buruşturup atarım,
Karaladığım düşüncelerimi.
Ara sıra gülmeye teşebbüs ediyorum,
Ama ne bileyim başaramıyorum işte.
Kucağımda ekose bir battaniye,
Avuçlarımda parçalanmış çocuk hikayelerim duruyor.
Kim takar La Fontaine'in çocuksu masallarını?
Ben çocukluğumu yaşayamadan,
Ayağa kalkıp yağmurda damla damla koşamadıktan sonra. 

Düşündüm de ;
Hasbelkader mutlu olsam mesela.
Elimi tutmuş olsa Annem,
Babam da " - Oğlumm " dese.
Duysam ya farz-ı misal.
Ayaklarım yerden kesilirdi mutlu bir telaştan sonra,
Ama kendime gelince ayaklarımın kesildiğini yeniden fark ettim.
Kaderden yana kullanmıştım şansımı.
Yine kader yaşamı mat ettiği kanısına vardım. 

İnsan; masum olsa da yaşamak zorunda olduklarını ,
Görmek, duymak, hissetmek zorunda.
Hadi beraber yapalım,
Farz et ki; biz mutluymuşuz . . .  

Gökhan CENKER 

NOT : Şiirimi; mutluluğa hasret , çocukluğunu yaşayamamışların haykırışına ses olmak adına yazdım.