Fena Sobelendim...

Sen benim için şimdi gönlümden süzülüp kelimelerime düşen yazılarımda birikim yapansın.

Ne kadar inkar etsem, ne kadar gülüp geçsem, aldırmıyor havalarına da girsem gene de kandıramıyorum kendimi... Halbuki çok severdim mutluluk oyunu oynmasını hep EBE olsam da...

Bir bakardım birden ebe olmuşum farkında olmadan seninle oynarken sevda oyunlarımızda... Başlamışım saymaya 1.2.3...... önüm arkam sobe diyerek gözlerim ilk önce seni bulabileceğim en yakın yere bakar kalbimin köşelerinde, derinliklerinde bir yerlerde olduğunu düşünürdüm. Biraz korkarak ya bulamazsam düşüncesi sarsada bedenimi, ama bir o kadar arardım mutlu seni... Çünkü ne kadar derinlere de saklanmış olsan bulmam için izler bırakırdın geçtiğin yerlerden...

Ve bilirdim ki bu kadar derinliklere yer edinen asla kaybolmaz diye...

Gene bir şubat sabahı oynamak istedin benle, çocukluğum verdiği saflıkla bu oyna iştirak ettim severek biliyordum ki beni fazla aratmazdı...

Şimdi ise hala sayıyorum umutsuzca bu sefer fena saklandın hayatımda , bu sefer EBE YAPTIN BENİ HER DAİM HAYATTA...