fi mektupları

kör pencere aksak sandalye
tozlu çerçeveye yokluğun resmi
resti hayatın



kesti ümidini aşk yüzükoyun
tıkırtısı geride ayak seslerinin
ortasına güve düşmüş şiirlerin
yitik harfleri



hattat duasından habersiz kalemkeşin
na- tamam yazıtı
çarpar sus duvarına!
ses vermez aksi
dili dışarıda gece
tıkar kulaklarını yalnızlık
perde perde




kör pencerenin pervazında mavi gözlü güvercin
gölgesi tedirgin
emaneti -fi mektupları-
düştü yorgun pençesinden



çatladı sus duvarı
_______________çatladı aşk
_______________________diline uzak
_______________________________ çözgüsüz
__________________________suskun
_____________________özüne
____________çekildi nefes



durdu zamanın üç harfli kalbi
-nûn- üzere kalıyor
akıyordu sayfa sayfa -fi mektupları-
söz duvarını aşıyordu zaman



doru atların toynakları vururken dört nala
kargı ucunda sallanırken haritamız
yazılıyordu şiirler sınır taşlarına



ve göverirken gök
yağarken ebri nisan
kaçıncı seferden dönüyordu
kırık oklarına kan değen cengaverler
titriyordu Altaylar



ey gizci
yazıtların ortasına düşürdüğün sözler
hasat ediliyorken son cemrede
burçlarına asarken en ulu sözlerini
bayrak bayrak dikiliyordu zamanın şiiri



ne çok sustuk/susturulduk
her gölge sinerken gövdesine imge imge






yahya incik /ebri nisan günleri.