Fil Adam

Geçtiğimiz gece, adama dönüşmüş bir filin hayatını seyrettim. Sahibi onu oynatıyordu bir tiyatronun sahnesinde. Kimseyi kimseye şikayet etmiyordu Fil Adam, içine düştüğü duruma çok üzülüyor olsa bile.

Çirkin vücudunu sergilediği gösteriye, ertesi gün yeniden başlamak üzere ara verilince yanına sokuldum. Acıyla dolu gözlerinde,  daha önce rastlamadığım bir şey vardı. Yaydığı ışık ulaşıyordu insanın en ücra köşelerine.

Çevresindekilere tıpkı bereketi olmayan topraklarda zuhur eden peygamberler gibi bakıyordu.

Takılıp kalmıştı gözlerim onunkilere. Yine aynı ışık,  çirkinliğini görünmez kılıyordu alaycı gözlere.

Şahit olduğum şeylerin etkisiyle bir pırıltı belirdi, aydınlandım, görüverdim içimde yaşattığım fili, onu daha iyi anladım böylece.

Sanki, serpmenin altında çırpınan bir balığa benziyordum; düş olmalıydı bu, değilse gerçeği kaldıramazdım.

Vücut diliyle selamladı beni.

Dışarıya çıkıp yalnızlığımla baş başa kaldığımda, “şimdi olduğum gibi kötülüğe göz yuman biri olacağıma, Fil Adam olsaydım keşke,”  diye düşündüm kendi kendime.