Karınca Cinayeti

“Çöz ellerini!" dedi, Tanrının meleği, adamı almaya geldiğinde. Şaşırdı adam, “neden?” Diye soramadı uzunca bir süre. Bir karınca ezmiş meğer, yolunu değiştirmemiş, ertelememiş acelesini.

“Suçluları bağlarlar, oysa siz çözüyoruz beni, yoksa suçum fazla ağır değil mi?” diye sorabildi sonunda.

“Suçun ağırdan da ağır, dönüşü olmayan bir yoldasın, yıldızlar şahit olmuş işlediğin cinayete, şikayet etmişler seni karıncayı yaratana.

Hem, bu alemin varlık nedeninin, bir karıncanın yürüyüşüne, bir kelebeğin uçuşuna bağlı olabileceğini kimse öğretmedi mi sana? Bilmeyenlerin yaptığı ibadetin ateş olarak geri döneceğini hiç akıl etmedin mi yoksa. O zaman, bağladığın ellerinle yaptığın şey kime? 

Tanrı, kainatı, kendine ibadet edelim diye değil, adaleti sağlayalım diye yaratmadı mı bizi? Öyleyse bu göze göz, dişe diş niye?"

Titredi adam, işlediği günahı idrak edince, meleğin elini öpmeye yeltendi. Melek, ona elini vermek yerine, cebinden, içinde karınca olan bir kutu çıkardı, yavaşça koydu yere, ölenle öldüren göz göze geldiler kısa bir süre, adam, gözlerini dik tutamadı bu sefer, eydi hemen yere.

Suskunluğu bozan melek oldu, “bak delikanlı” dedi, "karıncanın yerine ölebilirdin; oysa sen, öldürmeyi seçtin. Artk onun ölümünü ölemez, o ölümün tadını tadamazsın, ama kendi ölümünü öleceksin, sıra sana gelince.

Ahmet Güreşçioğlu