Gaz, gibi gibi

Okurken habersiz geldi, saat 15.30 idi.

5 yıldır ortalıklarda görünmüyordu, böyle uzak iyiydik, derken, erken de oldu diyemiyorum, beş yıl!

O gelince bana yatmak, oturmak haram, evin içinde dört dönerim, elim karnımda, sanki bir işe yarayacakmış gibi. Yaramaz!

Yürürken onunla anlaşma yapmaya çalışırım; kısa kal ve git, bak söz daha iyi biri olacağım, öyle gereksiz şeyler için ne kendimi ne de çevremdekileri üzeceğim, valla!..

Saatler geçer. Sanki gidecekmiş gibi hafifiler sızısı, ara ara, sonra bir daha gaza basar, acı dumanında boğulursun.

Kabullenirim. Tamam, sen güçlüsün, ben çaresiz bir insan evladı, gör işte; kah yerdeyim, kah kanepede, kah balkonda, pencerede, tuvalette....

Hani ödlek olmasam salacağım kendimi balkondan boşluğa da, bende yemez.

Geldi, kalır bende, en az 5 saat, en çok bir gün; beş yıl sonra bana geri döndüğüne göre, kesin bir gün bir yere gitmez.

Gitmiyor. Güneş battı, yıldızlar çıktı, ay saklı, ben ve o aynı vaziyet; o bende sancı, ben yürü babam yürü, dinmez acı.

Yemek yok. Çay yok. Ben konuşuyorum, derdimi anlatıyorum, onda ses yok. Bir gak, desem ya da pıısss, rahatlayacağım, yok!

Neyse, onu bende ve bizde abartmaya gerek yok, sonra kendini çok şey sanacak. Netice, geldiği gibi gitti, içimi yaka yaka saat ...

Şimdi ne mi yapıyorum, sanki o hiç gelmemiş gibi, yokmuş gibi, o saatler yaşanmamış gibi, eskisi gibi, gibi gibi devam ediyorum soluk alıp vermeye.

Ş.Y.