Gazel 2: Zalim

Ömrümüz geldi geçti yıllar su gibi aktı gitti
Kanmadı bir türlü nece yeminlere sevgili. 

Diz çöktük, dil döktük yüreğimiz önünde
İnanmadı gitti bir türlü, dilimizde tüy bitti. 

Ne şaklabanlıklar yaptık, destan şiirler yazdık
Anlamadı ki o zalim , nihayet olduk bir deli. 

Vurduk kendimizi şaraba, adımız bekri oldu
Oysa soyumuz ademdi ezelden beri erdemli. 

Vay bre insafsız, hiç mi hiç gözün kaldırmaz
Oysa masadan masaya seker anadan demli. 

Var mıdır bunca zalim, bunca halden anlamaz
Kendine sorsan İslam, anadan doğma binamaz. 

Varsın huş ağacı meyhanede tek başına kurusun
Dai’yi kapında bulursan kaşlarınla asar, vurursun.