Gece, seviyorum seni

Pazartesi akşamı arkadaşımla birlikte iş çıkışı Pier Loti’ye çay içmeye gittik. 

Pier Loti tepesi sevdiğim ve saatlerce oturup da manzarasını seyrederek keyif aldığım mekanlardan biridir. 

Çaylar söylendi ve sohbet eşliğinde İstanbul’un karanlığın gizeminde yavaşsa saklanmasını seyrettik. 

Geceyi sevenlerdenim, hele de bu tür manzaralar da kendimden geçer öylece seyrederim ışıkların kendi içinde dansını. Öylesine manzarayı seyrederken, herhangi bir yerde yanan yeni bir ışığın o evin içinde o geceye ait  yeni bir hikayesinin başlangıcı demektir diye geçirdim aklımdan. 

Birkaç hikaye ;   

Bir annenin günlük telaşların dışarıda bırakılıp odanın ışığı yakıp koltuğunda huzurla oturması gibi.

Ya da, akşam yemeği hazırlama telaşında bir annenin ev içindeki rahatça koşuşturması için açılan ışığın dışarıdan yanan diğer ışıklara yaklaşması gibi   

Hatta :) yaşlı bir ninenin kapısı çalındığında dış kapıyı açması için koridordaki ışığı yakması ve karşısında torunun gülen gözlerini görmesinin verdiği mutluluğun, dışarıda ki renk çümbüşüne verdiği enerji gibi. 

Tabi hayat bu kadar güzel değil ve çok iyi biliyorum ki gece kendi gizeminde tüm kötülükleri yutar ve öylece ışıl ışıl bir yaşam varmış gibi gösterir insana. 

Geceyi bu kadar sevmenin en büyük denedi budur işte. Gizemli olması, insanın kendiyle baş başa kalmasını sağladığı içindir. 

Otururken aklıma ve dilimin uçuna gelipde tekrarladığım şarkı            

Nerden aklıma geldi kim bilir           

Gezdim dün gece şehri şöyle bir           

Herkes evinde yerli yerinde           

Her yerde huzur her yerde neşe           

Bir ben uykusuz bir ben çaresiz bir ben sensiz. 

Erol Evgin’in o dingin sesinden dinledim ve kendimle birkaç dakika daha öylece kaldım. 

Eminim ki bu gece güzel bir aşkın başlangıcına da şahit olmuştur. 

Çünkü çevremde ki insanlara şöyle dönüp baktığımda; gecenin siyah rengine inat aşkın parıldayan bir çift gözleri vardı :)

Gece seviyorum seni.

***

Sevgilerimle Gelincik.