Gece sökülüyor

Avuçlarının ardına gizlenmiş bu dolu güzellik.
Göz kapaklarından kalbimin kıyılarına çömeliyor.
Gece sökülüyor, soluyor tırnaklarımın parıltısı
ve
kuruyor diş etlerim çenemden koparcasına.
Cebimde ufalmış, yakınıma sığınmış yolculuklar besliyorum.
Ama inan sevmiyorum bu evi sensiz.
Gidemiyorum ellerinden bir adım öteye.
Kırgınken mesafesine şehrinin,
kızamıyorum tanrıya yatağımda uyuduğun geceleri düşünüp.
Kapına dökülüyorum.
Çekingen kalıyorum gözbebeklerine.
Söz öbeklerine yerleştirdiğim yeminleri tekrarlıyorum.
Defalarca öldürüyorum kendimi bu odanın
sessiz bakışları altında.
Boynundan süzülen cenneti izliyorum.
Bıkmadan nasıl koklanırsa böylesi bir nehir,
her zerreni ayrı ayrı nefeslerle öpüyorum.
Ve aynı hevesle sarıyorum sırtının izlerimi tanıyan taraflarını.
Henüz gitmemiş kokun yastığımdan,
henüz solmamış içime uzattığın çiçek.
Özlüyorum.
Cümle cümle titriyorum üzerine.
İlmek ilmek işliyorum bedeninin her kıvrımına ismimi.
Şimdi uykulu fotoğrafın baş ucumda,
saçlarıma karışan kokunla uykuya dalıyorum.
Çünkü ben seni;
dünden çok, yarından az seviyorum.
Ebrar Yasemin Kurt