Gece

Rakımın son yudumu önümde duruyor. Bakışıyoruz. Huzursuz bir gülümseme yerleşmiş yüzüne. En son sessizliği bozduğumda saçmaladığımı hatırlayıp susuyorum. Deniz hala görüş mesafemizde, yüzümüzü ona çeviriyoruz aynı anda. Sarhoşluğum için hangisini suçlayacağımı bilmiyorum.

Bazı sözler onsuz söylenmiyordu. Bunu söyleyemedim O'na. Bakışlarımız birbirini yakaladığında utandı, ya da belki bana öyle geldi. En büyük yudumu alıp irice bir kavunla silince dilimin pasını "gidelim" dedim. Beklermiş gibi bu sözü hemen toparlandı. O kadar hızlıydı ki, arabanın camını açmış, sigaramı yakmış buldum kendimi. Gözlerinde şimdi mahsun bir gülümseme.

Hareketlerimiz yavaş, yanımızdan geçen insanlara uygun. Elleri uzandı ellerime, çekmedim. O'nun yüreği akınıtılı deniz gibi, ben izlemekteyim akıp gideni. Dudağının kıyısındaki kelimeleri özenle sakladı gece boyu. Sessizlik ölümü hatırlatsa da sustu. Korkuları gece bir mezarlıkta uyuyamayı tercih edecek kadar çoktu. Ölülerle barışmalıydı en azından yoksa yalnızlık sürekli fısıldayacaktı: "hemen yanıbaşındayım"

Sokağına geldiğimizde elleri ıslak ve titrekti. Ben hala denizin etkisinde. Kırıldı ama belli etmedi. Adımlarımız birbirine uygun ve aynı yöneydi şimdilik ve bu yeterliydi O'nun için. Hayatı gibi kalabalık çantasından anahtarını çıkardı ve her geceki ritüelini tekrarladı. Kilit sesi ve içerdeyiz. Ben sorgulamaktayım ama hala ne kadar içerde olduğumu. Tozlu bir resim gibi kokuyordu kanepesi, ezmek istemez gibi anılarını dikkatlice oturdum. Tam karşımda ve şimdi makyajı yok yüzünde. Dilimde en son küfrümün tadı. Tedirginliği sıyırıp atıyor üstünden, şimdi bir kat daha çıplak.
Bir bulut giriyor aramıza. Dumanlı gözleri ama anlamak güç nedenini. Şimdi asırlardır savaşan bir gladyatör kadar güvenli. Duvarlarımı yıkmakla uğraşmakta. Benim gözüm sokak lambalarında. Kulağımın dibinde bağırıyor çöpçüler. "İşe yarayacaklarınızı toparlayın yoksa karışacak az sonra boşluğa"

Elleri ellerimde, kulağım çöpçülerde, içimde deniz kokusu. Aramızdaki boşluktan faydalanıp kalktım yerimden. Utangaçlığını da attı üstünden. Şimdi en çıplak. Elimde kapı kolu. Açtıklarım hep içimi acıtanlar. Çöpçülerin sesleri yükseliyor gitgide. Omzumdayken çenesi kapıyı açtım. Bu kadarken yakınken söylediğini duyamadım. Kendine konuşuyordu belki. Merdivenleri çıktığımdan yavaş indim. O hazır soyunmuşken rahat uykulara daldı. Ben gecenin koynuna girdim. Yine kalabalık bir uykuya batırdım kendimi. Yine susturamadım ölülerimin sesini...