Gittiğin gün unutacağım seni

Zamanı şaşırmış, kanepeme uzanmış, sigara dumanıyla oynaşıyordum. Mahpus durgunluğuna mahkum sıradan bir geç geceydi. Küf kokuyordu sokak, pencere açıktı ve üstüme sindi. Ağlayınca çıkar diye çok üstünde durmadım. Sadece gizli bir savaşa giriştim sokakla. Onun küf kokusuna karşı benim sigara kokum. Kazansın ve sarsın istiyordum beni. Her yanımı sarsın ve teslim alsın. Teslim olmanın kokusuna bırakmak istiyordum kendimi. Sonra bir rüzgar geldi dağıttı tüm kokuları. Sokakla ben, yara bere içinde birbirimize tutunduk.

Bütün dünyanın uyuduğunu düşündürecek kadar sessizken gece, telefonum çaldı. Kendi kendime konuşmayı bırakıp telefonu bakmadan açtım. Kimin aradığını bilmenin huzursuzluğuyla bir süre daldım. Tekrar çıktığımda sessizliği bozmak için çırpınıyorduk ikimizde. Sinir bozucuydu çünkü ve ben sokakla birlikte pansumana gidecektim. Birşeyler söylemeye çalıştım ama o daha çabuk davrandı.

"Gittiğin gün unutacağım seni. Herşeyi. Her söylediğini, yaptığımız herşeyi."

"Neden?" dedim.

"Haketmiyorsun çünkü hatırlanmayı."

Hakettiğimi yaşadığımı bilmiyordu. Ben de söylemedim. Artık hüzün istemiyordu hayatında. İstedikleri olmuyordu kimsenin. Bir küf kokusunu bile koruyamıyordu sokak. Rüzgar-1 Sokak-0. Taşlı toprak sahada çıplak ayak koşuyorduk en azından bir puan için. Ama berabere bitmiyordu hiçbir maç. Birilerinin bir yerlerinin kanadığı yerde atılan golün önemi kalmıyordu çünkü. Sessizliği yırtıp bir ses, "herşeyi unutacağını" söylüyordu. En karanlık gecelerde terimiz birbirine karışmışken, kokusu omzuma işlenmişken, birisi "herşeyi unutacağını" söylüyordu.

Ben sarsın istiyordum beni. Her yanımı sarsın ve teslim alsın. Teslim olmanın kokusuna bırakmak istiyordum kendimi. Sonra bir rüzgar geliyordu ve dağıtıyordu herşeyi. O unutarak kurtuluyor, ben küf kokmaya başlıyordum.
Kapatıp telefonu aynı tiz sessizliğe bıraktığında beni, bir şiire sarıldım. Hiç değilse rüzgara karşı savaşmak için kakltım bir sigara daha yaktım...

Açılmış sarmaşık gülleri kokularıyla baygın
En görkemli saatinde yıldız alacasının
Gizli bir yılan gibi yuvarlanmış içimde kader
Uzak bir telefonda ağlayan yağmurlu genç kadın
Rüzgar uzak karanlıklara sürmüş yıldızları
Mor kıvılcımlar geçiyor dağınık yalnızlığımdan
Onu çok arıyorum onu çok arıyorum
Her yerimde vücudumun ağır yanık sızıları
Bir yerlere yıldırım düşüyorum
Ayrılığımızı hissettiğim an demirler eriyor hırsımdan
Ay ışığına batmış karabiber ağaçları gümüş tozu
Gecenin ırmağında yüzüyor zambaklar yaseminler unutulmuş
Tedirgin gülümser
Çünkü ayrılık da sevdaya dahil çünkü ayrılanlar hala sevgili *

* Attila İlhan- Ayrılık Sevdaya Dahil