Geceye tutundum

İşte o andı… Bilmediğim zamanlarda olmayı, bilmediğim yüzleri görmek istediğim; kelimeleri sıra sıra yapıp dizdiğim, sesleri en uzak sahillere göndermek isteğim andı… İşte o andı… Yani geceye sığındığım, sarıp sarmaladığım; kokusuyla kendimden geçtiğim, şefkatiyle huzur bulduğum andı… İşte o an geçmesin diye dua ettiğim, tekrar tekrar yaşamak istediğim andı… O an yalnızlığımın en güzel hali, geceye tutunduğum zamandı…

“İnsan neyi sever” sever dedi gece… “Bitmek tükenmek bilmeyen hüzünleri sakladım içimde. Senden, ondan, sevdadan, küçücük yüreklerden, hayatın çemberinden geçmiş hayatlardan, safi gönüllerin dilekleriyle dolup taştım hep… Sende yalnızlığınla tutundun. Sana da yer var” dedi… Sevindim… Çünkü tutunduğum geceydi… Tutunduğum karanlık yüzünün ardında saklanan güvendi… Geceye tutundum ben… Güçlü kollarıyla tuttu ellerimden ve sakladı içinde… Güvendim ben…

Hayatın içinde iyi ya da kötü bağlanmak ister insan… Bildiği, tanıdığı bir yalnızlık ister… Bildiği, tanıdığı bir hayat ister… Ama bilmediği zamanlarda gezen umutları da taşımak, o umutlarla yürümek ister… Kendini bu hayattan çekip, yeni bir boyutta arındıracak, yenileyecek umutları taşımak ister… İşte o zaman geceye tutunmalı, yıldızlara yüklemeli umutları… Ve beklemeli… Gecenin huzuru vereceği anı beklemeli..

Şimdi gecenin orta yerinde durdum ve dinledim… Her bir yıldıza bir dilek yükledim… Sana, bana, ona hepimize yeterdi.. Geceydi tutunduğum, binlerce yıldızdı umutlarımı taşıdığım… Bilirdim güçlü kollarıyla beni çekip çıkarırdı hayattan… Bilirdim onca yalnızlığıma ses olurdu… Ve bilirdi gece kulağımı fısıldayacağı kelimeleri… Beklerdim… Geceydi tutunduğum…

Fotoğraf : Recep Güleç