Geçmişin çöp kutusu

Akşam çöküyor yine. Karanlık az ötede selama durmuş, sırasını bekler.

Her akşam bir terk ediş gibi gelir bana. Güneşle başlayan aydınlık yüzlü günde neler yaşadıysak, akşam bir perde gibi iner yaşadıklarımızın üzerine. Sanki hiç yaşanmamıştır. Sonra akşam yalnız gelir, yalnızlık getirir. Gecedir ardı…

Karanlık bastı mı sen senle kalırsın hepten. Bir bir hatırlarsın gün içinde yaşadıklarını. O da yetmez başlarsın geçmişin çöp tenekesini karıştırmaya. Bir gün önceye, bir hafta önceye hatta yıllar önceye dönersin bir anda. Hatırlanacak tatlı anıların, hüzünlerin, sevinçlerin peşine düşersin. Kiminde bir doğuma tanıklığın sevinci gelir, yüzüne bir tebessüm oturur. Kiminde terk edilmiş bir sevgili… Gözlerin gölgelenir. Yüzün gerilir hüzün okunur yüreğinden. İçin burkulur, yutkunursun. raz daha karıştırırsın çöpleri, yanlışların çıkar. Keşkelerin bir biri ardı sıra gelir sıralanır. Hayıflanırsın... Oysa çoktan kapanmıştır açtığı yara. Ama hatırladıkça yaranın yeri sızlar inceden inceye.

Delikanlılığın coşkuların gelir. Öptüğün ilk sevgili gelir. Sıcacık dudakların tadını hatırlarsın. Birden gençleşir yüzün. Ateş basar o günkü gibi içini. Gözlerin ışılar. Ellerinden tuttuğun, beraberce parklarda dolaştığınız gelir, saçlarının kokusunu tüter burnunda, iç çekersin.

Gece çöktümü hele yalnızsan birde, geçmişin çöp kutusunda döner durursun.

Dönemeçlerinin her bir sınır taşını solmuş bir fotoğraf gibi koyar önüne. Umutlarının fotoğraflarına bakarsın. Neleri umut etmişsin, umut ettiklerinden neleri bulmuşsun?

Her akşam bir ayrılıktır. Arkası gece.

Coşku yaşamışsındır o gün, bir başlangıca imza atmışsındır. Ellerini tutmuşsun, kokusunu duymuşsun, gözlerine bakmış onların içinde kaybolmuşsundur. Sanırsınki akşam oldumu, karanlık ve gece silecek hepsini. İstemezsin akşam olsun. Ama akşam gelir yine. Karanlık basar. Sana geçmişinden çöplenmek kalır.