Gelme, orada kal !

Sakın gelme... Gelirsen herşey biter. Hayat ellerinin arasından akıp gider farkına bile varamadan...Orada öylece kal sen.Hayatı dondurmuş gibi... Serin bir yaz gününde, perdeler uçuşurken, denizin tatlı sesi gelirken, güneş bile uyuklamaya başlamışken öylece kal orada...

Kuşlar, böcekler, ağaçlar, hava bile rehavet halindeyken ne olursun sen de kal...Bulutların üstünde uzanabilir, denizin üstünde yürüyebilirsin...hatta ağaçların üstünden atlayabilir, küçük tırtıllarla, karıncalarla, kuşlarla konuşabilirsin...

Sakın gelme...sana uzanan taze kollardan yükselen taze kokuları derin derin çek içine...En güzel şiirleri, en güzel şarkıları dinlesin yüreğin ay ışığında...En güzel yataklara serilsin bedenin, en güzel çarşaflara dolansın saçların...

Sakın gelme...Çocuk seslerine şen kahkahaların karışsın...tıpkı turkuaz incilerin oynaştığı, turkuaz denizlerde sevimli balıkların taklaları gibi paytak yürüyüşüne bakarken...gözlerin ışıldarken...

Sakın gelme...Boynuna dolanan kolların yılana dönmesini izlemek istemiyorsan, kahkahanın ardındaki gizi çözmek için uğraşmayacaksan, bedenini okşayan yatağında bir şeytan bulmaktan korkuyorsan, bir kabasakalın püf diyerek dünyanı yıkmasından çekiniyorsan, ayakta durabildiğin için ayaklarını kemiren piranhanalardan ürkeceksen... sakın gelme sen...ne olursa olsun...

Sakın gelme bu ikiyüzlü, maskeli dünyaya...