Gerçek dostu olan yalnız olmaz..

Yalnızlık neydi? diye bir soru sordum bugün kendime.. 

Etrafında, dost olarak göreceğin tek kimsenin olmaması mıydı? 

Yoksa , milyon nüfuslu şehirde kalabalıklar arasında dahi bir başına olduğunu mu hissetmek miydi? 

Yalnızlık; görünenin içindeki görünmeyeni fark edememekti.. içimizdeki IŞIĞI görememekti.. 

Gerçek dostumuz, Allah.. 

O dost ise her şey ama her şey dost oluyor.. yoksa ne kalabalıklar çare oluyor insanın yalnızlığına.. 

Ne de güzel bir söz, insanın içini aydınlatıyor.. 

Güzellik kalpte... samimi imanda. 

Kalbin güzelliğini ortaya çıkaran dilimiz.. 

Kimse alınmasın lütfen. Allah sevgisi çok olanın, kalbi de güzel oluyor, dili de. 

Çünkü Yaradan'ın yarattıklarına sevgiyle yaklaşıyor.. Yaradan, yaratmaya değer kıldıysa; bana da hep güzel davranmak düşer diyor.. 

Dün öğrendiğim bir Hadis-i Şerifi sizlerle de paylaşmak istiyorum. 

. Dileyen alıp götürsün:) 

Allah Teala Hazretleri buyuruyor ki: "Benim celalim adına birbirlerini SEVENLER var ya! Onlar için nurdan öyle minberler vardır ki, peygamberler ve şehitler bile onlara gıpta ederler."Ravi: Tirmizi-(Hadis-i Şerif) 

Bir insanda samimiyetle teslim oluş yoksa; o insan hep yalnız hisseder kendini. Sıkıntı, üzüntü hep yanı başında olur ve bir türlü gerçek mutluluğu yakalayamaz. 

Ancak, insanda samimiyetle yönelme varsa, o zaman sonsuza kadar gerçek mutluluğa kavuşmuştur ki, başka hiçbir şeye ihtiyaç duymaz..çünkü O dost ona yeter.. 

Sözün özü; Gerçek dostu olan, yalnız olmaz. 

Sevgi ve ışıkla.