Gerçeklik ve melankolik...

Saklı ve bulunamamış bir kitap gibiydi gözleri. Dünya kadar özgür, başına buyruk sanki rüzgarlar kadar savruluyordu durmadan. Herşey vardı yüzünde. Her anı yaşamış olmanın verdiği o umursamaz tavır. Başka ne üzebilir beni diyordu sanki gözleri. Yağmur yağmıştı inceden, toprak kokuları üzerimizde yürümüştük yazgımız boyunca. Her insan kendini tekrarlardı eninde sonunda. Ama o herkesi tekrarlatmıştı ruhunda. Her anın üzerinde birikmiş tortularıyla yürüdü durdu rüzgarlı tepede. Rüzgar esiyor, heryerinden bir şeyleri koparıyordu sanki. Sonrasını uçurumların dibine atıyordu.

Aşk... Eski bir hikayeydi. Eline aldığı kadehi avucunda kırdığı ve parmaklarından akan kan damlalarına aldırmadan yarasına tuz bastığı anlardı Aşk... Aşk cilveli geliyor ama acımasızca koyup gidiyordu onu. Kaçtı sonra kendinden sevemedi kimseyi. Aşkı kuşların kanadına yazıyordu. Uçup başka diyarlara başka anlarda yaşatsınlar diye sevgilerini. Dayanamazdı bu şehirde kaybolmaktan kendinden. Sevgi vardı, toz dumanların arasına saklanmıştı. Onu bulup çıkartmaya artık gücü yoktu.

Hayat bir tenhadaydı. Küçük, kaygısız yüzlerdeydi. Hayat bir melankoliydi. Şarkılarda saklı olan, bizim kendimize anlatmaktan, biteceğini düşünmekten ürktüğümüz bir melankoliydi. Daha anlatılacak ne kaldı der gibi baktı gözlerime. Anlamsız uzaklarımda. Oysa ben dinleyebilirdim. Dinlemek isteyip, istemediklerimi de...

Ben hayatımın bir evresinde, tuhaf korkularımın yüzeylerinde yürürken karşılaşmıştım onunla. O herşeyi aşmış olmanın dervişliğiyle yürümüş durmuştu zaten benim yürümeye denediğim yolları.

Öyle bir geçmiş ki zaman küçücük resimlerimizde, hayat bizi kocaman yapmış şimdi. Doğumlar, ölümler, bitişler, başlangıçlar kuşatırken etrafımızı. Farkına varmadan büyüyüp durmuşuz.

Ben sanki dün çocuktum.
O resmimdeki gibi hırçın bakışlı, merdivenlerde oturan...

Ben dün çocuktum.
Dünün çocuğu bugün nasıl büyüyebilir ki?
O gitti şimdi.
Benim çocukluğumu da yanına alarak...