Gibi...

Boşa kürek çekmek gibi. Uyandığında çoktan bitmiş olduğunu bildiğin bir rüyaya kaldığın yerden devam edebilmek için, gözlerini sımsıkı kapayıp da yeniden uyumaya çalışmak gibi. Geç kaldığını, zamanın aktığını fark ettiğin halde, diğer otobüslere binmeyip boş bir inat ve ısrarla durakta aynı otobüsü beklemek gibi. Seni anlamadığından emin olduğun birine belkinin gölgesine sığınıp hala kendini anlatmaya çalışmak gibi. Olmadığı söylenen aşk’a her geçen gün eksilse de sol yanından bir parça, yine de inanmaya devam etmek gibi. Yağmurun altında ıslandığını bile bile şemsiye almayıp, sinüzitini ve çektireceği ağrıları yok saymak gibi. Dört koldan gerçekler vurulurken yüzüne ve incelirken çoğu zaman hayatla bağın, düşlerine sığınıp da o bağı birazcık da olsa kalınlaştırmaya çalışmak gibi. Saçmaladığını düşünenler gibi sen de bazen şaşırsan da kendine ve bir acaba yerleşip otursa da içine, her şeye rağmen yine de vazgeçmemek gibi. Ya bir gün gelirse, görmek isterse beni, ya duyup da bir ses verirse sesime diye olmayacağını bildiğin halde düşünmek gibi. Umut etmek gibi yani kısaca. İçten içe, sebebsizce hatta, bile bile umudun o sıcaklığına sığınmak gibi. Unutmak gibi sonra; unutmak diye bir şey olmadığını bildiğin halde unuturmuş gibi yaparak, ezelden beri süregelen bir yalana kanarak yaşamak gibi...

İşte bu gün sana yazılan bu satırların tek sebebi...