Giden Çocuk

Korkuyordu çocuk, evet korkuyordu.

Adı aşk mı herneyse bunun böyle uzaktan yürümeyeceğini bildiğinden, sevmekten korkuyordu.

Bir telefon uzaklığındaki yakınlık vardı aralarında ve telefon sertliğinde susuşlar, görülmeyen dudak büküşler,

sadece kötü bir ses olmaktan kurtulamamış gülüşler.

Evet korkuyordu çocuk, çünkü biliyordu bişeyleri, hissedebiliyordu,

Bu uzaklığın, sevgiyi, özlemi getireceğini, yaşamanın daha zorlaşacağını.

Nefes almak değildi çünkü yaşamak.

Susuyordu çocuk, ağlıyordu da, telefonun arkasına saklanarak.

Düşündü, taşındı, ve atılabilecek en mantıklı adım olduğunu düşündüğü aramama kararını aldı.

Noktası yoktu bu ilişkinin, öyle virgül nerede kalmışsa orada, tam ortada bitirdi.

Aylarca telefonlara çıkmadı, cevap yazmadı çocuk.

Korkuyordu çocuk,

Bitti.

Bitmeliydi.

...

Bir tesadüf sonucu çıktı karşısına kız, virgülünden devam ediyordu sanki herşey,

Hiçbirşey unutulmamış, herşey olduğu gibi, kaldığı yerden.

Ama yine gidecekti çocuk, ve bu çocukluktu belki ama sevmiyordu uzak kalmayı.

Alışmaya çalışmıştı önceden de ama olmuyordu,

kıskançlık ya da aşırı bağlanma da değildi bu,

sadece daha anlamlı olmasıydı tek isteği, yürümektense beraber yürümek gibi.

Alışmaya çalıştı çocuk, alıştırmaya da, uzaklaştı yavaş yavaş.

Ve gitti sonunda, gidişini göstermeden, evet kaçar gibi oldu bu gidiş ama gideceğini biliyordu zaten kız.

Nasıl olsa gidecekti, gitmeliydi, gitti.

Özel bir vedalaşma gereği duymadan.

Geride birşey bıraktığı hissini atamadan.

Arkasına bakmama ve ağlamama kararını alıp öylece hızlı adımlarla, karanlıkta kayboldu çocuk.

...

08.07.2007 12:17 / Muğla

Yorumlarınız için teşekkürler.

Artık herhangi bir sayfaya baktığımda daha net bir görüntü oluşuyor. Her yazıda 'sen'i görüyo..