Giden ve kalan

Gitmeler...

Giden ardında bıraktığını hiç düşünür mü acaba bütün ruhuyla. Ya da artık arsız zamanların peşisıra koşmak, özgürlüğün o uçarı havasını tatmak, kendi kayboluşunda bir kez daha kaybolmak, sebebini bilmediği ama onu çağıran rüyalarının hasretinden midir gitmeleri...

Sebepsiz gitmişti. Kendi de bilmiyordu ve kendine itiraftan kaçındığı bir şeyleri vardı. Birkaç söz söylemişti giderken, yarım ağız, öylesine, sadece söylemek zorunda olduğu için. Gitmek vardı ruhunda, kıvranıp duruyordu bu arzu ile.

Ya geride bıraktıkları. Bir insan, bir hayal, bir yarınsızlık... Kendini bile bırakıyordu orada, gittiği yerde. Bir yarım rüzgarla gidiyordu.

Gitmeler...

Kalan bir uzaklıkla sarsılır, gidenin ardından. Bir soğukluk duyar yüzünde, bir söylenemeyen, belki de gereksiz bir gurur yüzünden, o kalan da içine hapseder söyleyemediği sözleri. “ Gözlerimde açmaya başlamıştın, ben her güne seni giyerek başlıyordum artık” Kalanın ağzından çıkmasını istediği sözler bunlardır. Öyle bir duvar örmüştür ki giden, kalan da kabullenir tek taraflı bir bitişi.

Gitmeler...

Hep bir giden ardında bir kalan bırakır. Belki bilmez bıraktığını, belki de bile bile... Pişman olan vard mıdır gitttiğinden, ama ne çare bıraktığı eskisi gibi kalmış mıdır? Geri dönen toplayabilir mi kırık zamanlarını kendi yüzünde, ya da bıraktığı tadı alabilir mi? “ Gidişim hataydı” “ İşte döndüm” diyebilir mi geri dönen. O noktada hiçbirşey yaşatmamış gibi yaşayabilir mi ?

Gitmeler...

Zaman ve mekan dinlemez. Özgür bir yürek her an, her dakika gitmelerin hasretini çekebilir. Herşey yolunda, her zamanki yerinde devam ederken gitmeyi istemek, ( hatta herşey eskisinden de iyi devam ederken ) korkudan mıdır ? Yakınlaşma, bağlanma korkusu. Bazı insanlar vardır, bir insana bağlanmaya başladıkları an gitmek isterler. Hiçbir anlama sokamadığım bir ruh hali bu.

Gitmeler...

Anlayamıyorum...

Sadece bir iç ezintisi...

Bir yolculuğa çıkmanın ertesi...

Giden geri dönmez, döndüğünü zanneder...

Hala gitmektedir...