Gitmek zorundaydım...

Defalarca limana yanaştı bu gemi, hiçbiri böylesine acı değildi...

Her dalga sesinde yandı yüreğim, hazin son gibiydi vapurun limana son vuruşu.

Karaya bastığım ilk adımda başladı acılarım, dönüşü olmayan bir pişmanlık ile yolun sonunda. Acılarımı bastırmaya yetmiyordu seninle yaşadığım duygular, dakikalar.

Yüreğimde ki acılar keşkelerden başka hiçbirşeye razı olmuyor. Keşke diyor yüreğim tanımasaydın yada geçmişi yok edebilmek gibi...

Seni tanımak

Seni gözlerinde tanımak diye dökülüyor şimdi kelimeler dilimden, mani olmak imkansız...

Gözlerinde tanıdım seni

Yağmur altında ışık saçan gözlerini...

Elin elime değmeden hissettim sıcak yüreğini ve gözlerinde geçmişten kalan hüznün kokusunu. Yaralıydı yüreğin ama geleceğe sevgiyle bakacak kadar da cesaret dolu.

Gitme diye yalvarışların en ağır darbeydi yüreğinde yaşattığın,

Oysaki ne çok isterdim...

Islak gözlerine bakmasamda gözlerine dokunup kaldım demeyi

Titreyen ellerini tutmasamda ellerine dokunup kaldım demeyi

Yalnız senmiydin acı çeken, dışa vurmayan acılar içinde kıvranan ben... acıyla ölümü aynı keseye koymak en ağır darbe, kal diye yalvaran yüreğinden yüreğime.

Fakat herşeye rağmen

Gitmek zorundaydım, ağlayan gözlerine son kez bakmadan

Titreyen ellerine dokunmadan

Ellerim ellerinde

Gözlerim gözlerinde

Yüreğim yüreğinde

Kalsada

Gitmek ZORUNDAYDIM...

Bana düşen kabullenmek zorda olsa dönüp gitmek...