Gitmiyorum!

Aylardır, ne zaman sinsice gelip karaciğerime yerleştiğini bilmediğim, mazlumun ahı kadar ağır bir kitleyle boğuşuyorum. Kaburgalarımın altında başlayan ağrı nefesimi keserek ne sırtüstü, nede yan yatmama müsaade ediyor. Gözlerimi kırpmadan sabahladığım gecelerin sayısını unuttum. Umutsuzluğa kapılıp, “Buraya kadarmış,” diyerek titreyen dudaklarımı ısırdım kanatırcasına.

Bazen de Azrail’le sıkı bir pazarlığa girişiyorum arsızca. “Daha erken, gitmiyorum. Yapacak işlerim, yarım kalan projelerim, başlayıp da bitiremediğim hatta beynimde çatısını kurup yazma aşamasına geldiğim romanlar, öyküler var, “ diyorum zaman dilenircesine. Benden önce kim bilir kaç insanın yalvarıp da alamadığını almaya çalışıyorum.

Yaşamım film şeridi gibi gözümün önünden akıp gidiyor… Çocukluğumun gül kokulu anıları bağdaş kurarak gelip oturuveriyorlar gözümün önüne. Yalın ayak, yamalı pantolonla kuzuların peşinde koşturduğum günler daha dün gibi. Belki inanmayacaksınız ama, sırtımda boya sandığıyla doğduğum kendin sokaklarını arşınladığım günler ya dündü, ya da evvelsi gün… Bir külah dondurma, bir sinema bileti için kaç çift ayakkabı boyadığımı anımsamıyorum.... Parmaklarımın boyasına aldırmadan fırından aldığım sıcacık simidi aceleyle mideme gönderdiğim yıllar... Mavi gökyüzünden daha büyük hayallerim vardı geleceğe dair. Bazılarını gerçekleştirdiğim için kendimi şanslı sayıyorum. Gerçekleştiremediklerime ise gücüm yetmedi.

Ama içim rahat. Bana biçilen hayatı doyasıya yaşamaya çalıştım. Onurlu ve gururlu yaşadım. Başım dik gezdim hep... Çıkarım için kesmelerin önünde eğilmedim, el etek öpmedim. Haram lokma geçmedi boğazımdan. Bilerek ve isteyerek kimselerin kalbini kırmadım. Yaşamım boyunca ezilenden, hakkını savunamayandan yana oldum. Sessizlere ses, görmeyenlere göz, yürüyemeyenlere bacak olmaya çalıştım. Büyüklerimin beddualarını almadım. Bir gülüşü dünyaya bedel çocuklarla aram hep iyi olmuştur, ben onları çok sevdim, anlarda beni…

Önümüzdeki birkaç hafta içinde yaşamımı devam ettirip, yapmak istediklerimi yapacak zamanım olup almayacağı kesinleşecek.

İçimden bir ses, bir dahaki yazımda güzel şeyler yazmam gerektiğini söylüyor. Umarım yanılmıyordur.

Böyle bir yazıyı kaleme almak istemezdim. Bazı arkadaşlar bunca zamandır neden yazmadığımı ilk defa buradan okuyacaklar.

Nıetzsche, “Umut, kötülerin en kötüsüdür; çünkü yaşam işkencesini uzatır” demiş. Ama ben aynı görüşte değilim. Umutsuz yaşanmıyor. Ben yine sizlerle ve sevdiklerimle birlikte olacağımı umut ediyorum.

Hoşça kalın değil, tekrar görüşmek üzere diyorum…

Turgut ERBEK