Gizli İstanbul

Çocuklar vardı düşümde,
Derede yüzmekten zevk alan;
Kayıpta yere düşmekten zevk alan.
Birbirlerini içlerine alan, küçük bedenlerinin hiç eksilmeyen sevgileri,
Sevmişlerdi köy hayatını ya da göçebe yaşamayı.
Yırtık burunlu ayakkabılarını düzeltecek biri yoktu; ama onlar yalnız değillerdi.
Bu çocuklar ki gerçek mutlu olanlar belki de,
Hayatı zor şartlarıyla öğrenen, o küçük bedenler.
Dışarıdan gelen dondurmacının sesiyle büyümedik ki biz;
Belki de o yüzden gülemedik, düşünemedik.
Annemiz bize hiç: "Eve gel, hava karardı!" demedi;
Çünkü biz şehirdeydik.
Sevgileri biz değil, onlar paylaştılar;
Sokakları ve çamurları biz değil, onlar paylaştılar;
Uçurtmayı biz değil, onlar paylaştılar.
Çocukluğuma dönüyorum, hiçbir şey hatırlamıyorum!
Ortasından tramvay geçen şehirde çocukluğumu bulamıyorum.
Ağaca tırmanıp uzun uzun Ay'a bakmayı ise şimdi yapıyorum.
Çocukluğumu geri almak istiyorum bu şehirden
Ama yitip gitmiş çoktan sahip olmadığım misketlerim
Şimdi bu kalabalık şehirde kendimi arıyorum!