Gizli Özne

sanma bu kez ağlarım, 

düşerim yüz üstü sanma! 

ezber bozuldu artık, 

sürünsem de başım dik. 

şantiyelerin ısıra ısıra bitiremediği dağlar gibiyim, 

yıkılırım sanma! 

kelimelerin bile bende kaldı, 

ne yazacaksın? 

ardına bakıp gittiğin meydandan topladım adımlarını, 

gölgen bende kaldı. 

seni hatırlatan banklar söküldü,

yürüdüğün sokaklara doğalgaz döşeniyor, 

asfalt sıyrıldıkça içimde sıyrılıyor izlerin, 

bir adın sende kaldı. 

ama "sen"sin sadece "ben"de, 

herkesin içini doldurabildiği küçük bir "sen". 

tek de durabiliyorsun ek de olabiliyorsun

"sen" yapabil"sen", sevebil"sen"  "sen".  

hep "ben" olman için değil miydi bütün sevmelerim? 

sevmeyi bile bana bıraktın, 

sesin de bende kaldı.

ses "ton"un çöktü üstüme geceleri, ağır.

"çığ"lıklarla savaştım

ezik cümlelerle dilenirim sanma.

bu kez parantez içinde değilim

iki nokta üst üsteyim

bak ünlem var sonumda

ben: "var"ım! 

sen?

gizli özne, heyy!

seslen"sen"e bir kez, 

al,

falcılara"sen"i söyleten avuç içimdeki çizgileri

kitaplarını, sana ait sakladıklarımı da

bırak kendime"ben"i 

nereye gider"sen" 

git

"sen"