- Kategori
- Şiir
Göç!

Hayat kervanının en garip yüküdür insan
Nasıl geldiyse öyle terk eder dünyayı, yalnız ve çıplak
Toprağı ilk öptüğünde nasıl üryansa ağaç
Anne şefkatiyle o kadar örtünmeye muhtaç
Derken artar etrafında ki suretler
Birileri ilk arkadaştır
Birileri ilk dost
Kimileri ilk sırdaştır
Kimileri ilk düşman
Kalp konağının sayısız misafiri olur
Birileri demir atar gönül limanına
İlk durak olur,
Birileri temel atar yürek otağına,
Son durak olur
Bir parçadır doğduğunda yüreğin
Şimdi bin parça
Akıllarında kalırsın
Aklında kalırlar
Unutursun,
Unuturlar
Yaşam okyanusunun bir ömürlük çiçeğidir insan,
İlk nefesle başlayan
Son bulur son nefesle
İlk, biz ağlarız doğarken
Sonra ardımızdakiler, ölürken!