Göç!

Hayat kervanının en garip yüküdür insan

Nasıl geldiyse öyle terk eder dünyayı, yalnız ve çıplak

Toprağı ilk öptüğünde nasıl üryansa ağaç

Anne şefkatiyle o kadar örtünmeye muhtaç

Derken artar etrafında ki suretler

Birileri ilk arkadaştır

Birileri ilk dost

Kimileri ilk sırdaştır

Kimileri ilk düşman

Kalp konağının sayısız misafiri olur

Birileri demir atar gönül limanına

İlk durak olur,

Birileri temel atar yürek otağına,

Son durak olur

Bir parçadır doğduğunda yüreğin

Şimdi bin parça

Akıllarında kalırsın

Aklında kalırlar

Unutursun,

Unuturlar

Yaşam okyanusunun bir ömürlük çiçeğidir insan,

İlk nefesle başlayan

Son bulur son nefesle

İlk, biz ağlarız doğarken

Sonra ardımızdakiler, ölürken!