Gökdelen sevgilerin kardelenleri

kardelenler açınca sevgili…
avuçlarımdan dökülen boz bulanık bir sevgi
eritecek yanaklarında donup kalan
serçe yuvalarının sessizliğini
kimseler bilmeden gel sevgili,
yalın ayak, nefes nefese…
su verelim beraber kardelenlere

kardelenler açınca sevgili…
mevsim değişikliğinden kuraklığı son bulan tenime
nehirlerin dökülmeye başladığı an
kağıttan gemilerini yapıp da soluksuz gel,
gel sevgili,
beraber yüzdürelim kardelenlerin açtığı yoldan
umutların en mavisini

kardelenler açınca sevgili…
ne olur bu sefer
ayrılığın a’ sını bile almayalım ağzımıza
çünkü ne zaman ansak
patlayıp gökyüzünde renkleri
kayboluyor gözden kardelenler birer birer, sevgili
yani ne onlar ne de karlar dayanamıyor
gözlerimizden akıp giden
ıslak ve tuzlu ayrılık mevsimine
o yüzden sen koşa koşa
hiç durmaksızın gel,
gel ki sevgili,
öğretelim kardelenlere
göklerin nasıl delindiğini