Gördüğüm sensin, sen beni görmeden mor renginle..

Her yer kırmızı ile mor arası bir renk almış, gök yüzü, deniz ve ağaçlar hepsi...

Ve hatta sen bile oturduğun o kıyı da mor rengin pembeliği gibi durmaktasın.

Başımı kaldırıp baktığım da ilk gördüğüm saçların ve sensin ama o, renklerin tümünü de bastıran mor pembelik seninlebirlikte gördüğüm her şeye kendini kabul ettirmiş.

Başkaca hiç anlam algılanmasını istemiyormuş gibi geceye tümüyle kendi rengini vermiş.

Ve bunu sen de kabullenmiş gibi durmaktasın...

Geride kalmasını istediklerine mi, bırakmak istediklerine mi, hangisine bilmiyorum fakat bir şeylere, birilerine sırtını dönmüş, akşamın pembeli-mor alacasın da ayaklarına değmekte olan suya bile bakmıyorsun.

Güzel olan hiç bir şey tariflenmek istemez, yalnızca seyredilebilir olmayı ister.

İşte bundandır ki senin haberin olmadan, sana duyurmadan seni seyrediyorum.

Sırtın bana dönük, karşında koca bir deniz ve sol yanında ki ağaçların eskilerinden yapılmış eski bir iskelede oturmaktasın.

Pembeli mor renktesin, etrafında ki her şey, deniz ve yıldızlar dahi seninle aynı renkteler, onlar dahi seni seyrederken sessiz olmaya uğraşmakta...

Sakın arkanı dönme, beni görme.

Başını kaldırıp etrafına bakma, öylece kal.

Bozma, pembeli mor renginin yarattığı büyüyü sakın bozma...

Seni üzmeden ve sen arkanı dönüp beni görmeden, daha yürümem gereken uzun yollarım var...

Nereye varabilir yürüdüğüm ve yürüyeceğim yollar, bilmiyorum.

Gerçek olan, ya da olmasını bekediğim diyelim, o yolların sonun da yine seni görmek istediğim galiba..!

Galiba değil, öyle...