Görmediğim kentler gibisin

Bilmediğim…

Geceleri pencerelerinden ölgün ışıkların vurduğu ıslak kaldırımların hangi yöne gittiğini kestiremediğin sokakları gibisin. Koruyan kollayan… Bazen de kör sokaklar gibisin, çözümsüz.

Puslu camların ardında, rakı kokusunun şen kahkahalara karışıp, gecenin sessizliğine dağılan müziğin nağmelerinin doldurduğu Akdeniz akşamlarında…

Şımarık güneşin ışıklarını üzerine saldığı, kırmızı kiremitli evlerin neşeli kalabalığında, bacası tüten evler gibisin, ferah, aydınlık.

İçinden kara trenlerin geçtiği, binlerce yüzün aynı anda birbirine benzeyip, hemde yabancılaştığı kentler gibisin…İçinden gelenlerin ve geçenlerin çokluğunda… Kendini unutmuş!

Kocaman karnı ile hep bir yerlere gidip gelen, içinde bin bir renk insanı taşıyan yolcu gemisinin vardığı limanlar gibisin… O kadar kalabalık ve o kadar yalnız!

Gözlerinden rimeli akmış kadın misali, kömür karası havaların toprağa karıştığı çamurlu toprak yollar gibisin. Çözümsüz, çaresiz.

Neşeli çocuk çığlıklarının üzerinde bir evde bir eve ipe gerdirilmiş çamaşırların kuruduğu, ihtiyarların kapı önünde güneşlendiği kentle gibisin…

Çocuksu, neşeli, muzip…

Çehresinde eski ve eskiye dair ne varsa barındırmış, sokaklarının halâ arnavut kaldırımlarının döşendiği kentler gibisin.

Biraz eski kafalı, biraz katı yürekli.

Esen rüzgarın ıslık çaldığı, dağlarının başını duman bürümüş kentler gibisin…

Uzak, kaçak.

Pervasız kadın kalçalarının titrettiği mum ışıklarının alevi gibisin, O kadar oynak ve çaresiz!

Yol üstünde papatyaların açtığı, kuzunun, koyuna, ananın yavrusuna sarıldığı kentler gibisin bazen,

Sıcak sımsıcak.

Hangi kenti düşlesem; SENSİN.

Ne zaman bir kenti keşfetmeye kalksam, bir başka kente doğru yol alıyorsun.