Gözyaşı tufanından geriye ne kalır?

fotoğraf: fırat mehmet eroğlu

Bu yalan dünyada bize kala kala ağlamak kaldı. Geçip giden koca ömürde sadece gözyaşı dökmek düştü payımıza. Seller sular gibi akan gözyaşları…

Ağladık, hep ağladık. Ömürlerimiz, hayatlarımız için. Bizi sevenler ve sevdiklerimiz için, ayrılanlar ve arkadaşlarımız için, kardeşlerimiz dostlarımız için, ana baba çocuklar için.

Ağladık da ağladık. Topraklarımız, sularımız için. Gözlerimizin önünde yanıp kül olan nimetler için. Esmeyen yeller için, kavrulan ağaçlar için. Yeşermeyen meyveler, bitmeyen otlar, gövermeyen ekinler için. Dalında kuruyan yapraklar, tomurcuklar için. Açmayan çiçekler, dökülmeyen tohumlar için. Ötmeyen kuşlar, böcekler için. Anasından ayrılan kuzular, uçamayan yavru kuşlar için.

Allah için ağladık. Ölüler, diriler için ağladık. Hayat için, ölüm için ağladık. Güneş ile ay için, gökyüzü ve yıldızlar için. Rahmetin müjdecisi rüzgârlar için. Su, toprak, hava, ateş için. Göklerde, yerde ne varsa onun için ağladık. Gözlerimiz bozuluncaya kadar ağladık. Ve kanlı gözyaşlarında boğulur hale geldik. Kanlı gözyaşları sel oldu, tufan oldu.