Gri çocuklar

Sahnede hep parlak çocuklar vardı. 

Fakat istikbal gri çocuklara kaldı. 

Çünkü onlar düşlediler, savaştılar. 

Ve bildiler renklerin esas kıymetini. 

Kırmızılar, maviler, yeşiller,  

Çiçek çiçek açarken,  

Onlar kulaçladılar ızdırap denizini. 

Yüzlerine pek bakan olmadı. 

Soluk soluk nöbet bekleştiler. 

Çünkü dayıları sadece anne kardeşiydi. 

Karanlıkların ortasında ümid buldukları ışık,  

Cigaranın ateşiydi. 

Sırtlarında bir ulusun yükü,  

Geleceğe yürüdüler… 

***