Gül fidanı

"Tavuk Suyuna Çorba" türevi kitapları okuyarak gerçekliği belli olmayan hikayelerle içimizi ısıtmaya çalışıyoruz. Ama hemen yanı başımızda gerçekten varolan yaşantılar var. Ben işte sizlere bu hikayelerden bir tanesini anlatmak istiyorum.

Sabah ezanından önce bir arkadaşımla Körfez'e bakan Değirmendere tepelerinden birinde yıldızlar altında, rakı eşliğinde konuşuyorduk… Hayata, dostluğa, aşka ve konuşulmaya değer ne varsa onlara dair. Esasında bu konuşmalar, değişik tepelerde ve mümkün olduğunca insandan uzak başka yerlerde 4 yıldır devam etmekte…

Bu sabah uzun zamandan beri çözülemeyen bir bilmecenin cevabını anlattı… 2 yıldır anneannesinin dikmiş olduğu gül fidanlarının annesinin mezarından çalınması hikayesini…

17 Ağustos 1999 depreminde kaybettiği annesi, teyzesi ve kuzeninin mezarları 17 Ağustos mezarlığında bulunuyor. Anneanneyse düzenli olarak mezarları ziyarete gidip çiçekler dikiyor. Teyzesi ile kuzeninin mezarları da annesinin mezarıyla yan yana olmasına rağmen herhangi bir şekilde o mezarlara kimse dokunmuyor ama annesinin mezarına anneannesinin dikmiş olduğu gül fidanları düzenli olarak çalınıyor. Bu durum anneannesini ciddi anlamda üzüyor ama herhangi bir şekilde niye böyle bir şey olduğunu da açıklayamıyorlar.

Bundan birkaç hafta önce gene konu açıldığında o anda evde olan babası sinirlenerek, "o fidan kök salar, beni nereye gömeceksiniz?" diye veryansın ediyor… Sevdiği kişinin yanında olmasını engelleyecek her şeye karşı durarak…

Böyle bir sevginin yaşanmış olması, özlemin tekrar beraber olunacak zamana kadar büyütülmesi ve hayatın halen sevileni içinde yaşatarak devam etmesi… İçerisinde acıyı barındırsa da güzel olmalı… Sevdim, seviyorum, seveceğim; yaşadım, yaşıyorum ve yaşayacağım diyebiliyor olarak…

Herkesin bir gül fidanının köklerinin kendisini sevdiğinden ayıracağını düşünecek sevgiler yaşaması dileğiyle…