Gül ve bülbül...

Bülbül konmuş öterken dala...
Gül kaldırmış başını rüzgarla.
Neden böyle dertlisin diye
Gül sormuş merakla bülbüle.

Bülbül anlatmaya başlamış...
''Bir sevdiğim var bilmez sevgimi,
Ben her gece ona sunarım sevimi''
Bülbül hem anlatır hemde ağlarmış.

Gül hüzünlenmiş onu dinlerken
Bülbül devam etmiş anlatmaya ağlarken
''İnsanlar alır beni sevgiye örnek,
Fakat ben bilmem ki nedir sevilmek''

''Sevdiğim sabittir çok sevdiği toprağa,
Bense savrulmuş gidiyorum rüzgarlarla,
Eğer sevdiğim karşılık vermezse sevgime
Çok sürmez ölürüm ben bu derdimle''

Gül anlamış ne dediğini bülbülün
İçi titremiş esen meltemle gülün
O da kül olup yanar, tutuşurmuş her gün
Aşkından habersiz  çok sevdiği bülbül için.

Utancından kıpkırmızı olmuş yüzü gülün
Ama gidemezmiş ki peşinden bülbülün
Sonra ölümmüş dikenleri sevdalısı bülbül için
Gülde ağlarmış hep tan vakti bülbül için.

O günden sonra gülün rengi kırmızı kalmış
Sarı, pembe, beyaz güller ise henüz aşkı tatmamış.
Onların da sevdası efsane olmuş kavuşamamışlar ama
Tüm sevenler aşklarına hep kırmızı güller verir hala...