Gül

Siz hiç bir gülün açılışına şahit oldunuz mu? Önce dış yapraklarını açar tek tek. Sonra gonca görülür tüm zarafetiyle. Dışardan bakınca küçüktür, içindeyse bir hazine saklıdır. Hiç acelesi yoktur gülün. Sabırlıdır. Bilir açacağı zamanı. Kokusunu yayacağı anı. Her yaprağını açışı bir seromonidir. Bir sonraki adıma aşina, devam eder açmaya. Kokusunun, renginin, goncasının güzelliğinin farkındadır. Dikenlerini de bir tutar, ayırmaz çiçeğinden. Kolay değildir gülü sevmek, katlanırsınız dikenine. Gün olur batar elinize akıtır kanınızı, acıtır canınızı. Peki, herkesin içinde bir gül olduğunu bilir misiniz? Bazıları beşikten mezara hiç açmaz. Varlığını hiç hissetmez taşıyan. Bazıları goncaya dönüşür. Duyarsınız taç yaprakların sessiz açılışını gönlünüzde. İçinizden dışınıza mis kokusu yayılır usulca. Her bir yaprağı açıldıkça, en derinde acı duyarsınız önce. Zamanla güzelleştiğinizi hissedersiniz. Fark ederseniz içinizdeki gülü, bilirsiniz, neden bir anda açmadığını tüm yapraklarını. Olsaydı bir anda tüm açılış, ne acıya katlanırdınız, ne de birden bire geliveren güzelliğe. Sindirmeniz gerek her ikisini de. Kolay değil, hepsi bir anda fazla gelir. Kokusundan sarhoş, renginden kör dolaşır durursunuz. Öyleyse, bırakacaksınız gül, bildiği gibi yapsın. Açacağı mevsimini kendi seçsin, emin ve sakince gelişsin. Hazır olduğunda paylaşsın sizinle güzelliğini, tüm katmanlarıyla. Siz gülü düşleyin içinizde, açmaya başlayan. Gerisi kendiliğinden gelsin. Çimen Erengezgin