Güle Güle meçhul Melek

Bir kuş var
daha önce hiç görmediğim bir kuş...
beni tanıyor
ben ise boş gözlerle takip ediyorum etrafımda usulsuzca dönüşünü...
göz kırpıyor sanki
beni tanımıyor musun? diyor...
tanımıyorum...
aynı gök
aynı yer
aynı nefesler
hep üzerimde uçuşuryorlar
beni de tanı dercesine...
ben artık kimseyi tanımak istemiyorum
gücüm tükeniyor...
üzerime geliyor her şey
o kuşlar...
eskileri geri getiriyorlar
geleceği kısıtlıyorlar
onları tanıma mı istiyorlar
kim bu kuşlar?
eğer mutluluk vereceksen omzuma kon
konmayacak mısın...
o zaman git
gerçekten git
gelecekte anılarıma baktığımda seni hatırlayamayacağım kadar uzağa git

hayallerimiz çok kısalıyor...
hayat kısalıyor
cennetin kapıları aralıklı sanki...
birileri bizi mi bekliyor?
bir melek gibi ayrılacağım bu dünyadan
gökyüzünde dolaşacağım
ve o kuşlara bakmayacağım
çünkü onlar artık çok uzakta
onları tanımıyorum...

orada çömelmiş oturan çocuklara sesleniyorum...
Tanımayın o kuşları
başka diyarlara gidelim
onları yalnız bırakalım diyorum
kimse duymuyor sesimi...
galiba beni görmüyorlar da...
galiba yine kuşlar kazandı
hep insanlara sevdirdiler kendilerini
ama ben onları sevmedim...
neden?
masum kuşlardı...
hep uçuyorlardı...
ya sesimi aldılar ya da o çocukları susturdular...

bu kuşlar kim?
artık tanımak istiyorum galiba onları...
zarar vermesin bu kuşlar o çocuklara
belkide bu dünyadaki en mahsun, en meçhul meleklerdi kuşlar...

yeniden dünyaya gitmek istiyorum
yeni kuşlar tanımak istiyorum
daha sonra hatırlamak için...
onlar beni cennete götürsün
sesi çıkan ve ardımdan ''güle güle'' dediğimde
''güle güle'' diyebilen çocuklar bırakabilmek için...