Gülün..

Gülün…..

SON yıllarda gidilen mekânlardaki en önemli etkinliğimiz,

fotoğraf çektirmek. Yüzler ekrana sığacak şekilde: “Çek bir selfi...”

Fotoğraflarda genellikle gülümsüyoruz çünkü

bırakın başkalarını, kendimizin bile somurtan hali hoşumuza gitmiyor.

Nitekim gülümseyen bebekler, güler görünen atlar, köpekler,

yani cümle mahlukat, güldüğü zaman

sosyal medyada daha çok paylaşılıyor... 

Hadi hiçbiri olmadı diyelim, gülen siyasilerimiz var.

Kısacası, gülen yüzler görmek hepimize iyi geliyor.

Gülmek, hafifçe tebessüm etmekle başlayıp

katıla katıla gülmeye, “kahkaha tufanı” koparmaya

kadar uzanan bir süreç. “Mütebessim”, yani

güler yüzlü bir ifadeye sahip olmak .güzel şey…

Öte yandan başkalarını alaya alan, kişisel özellikleriyle

dalga geçen kaba şakalardan hiç hoşlanılmaz

Bu örnekten hareketle alimler, kişinin şaka niyetiyle de olsa

ağzından çıkanlara çok dikkat etmesi, insanları

kıracak söz ve hareketlerden uzak durmasını tavsiye etmişlerdi

KAMERAYA DEĞİL herkese gülmeliyiz.

Peki ama hayatımızda bunca mücadele, dünyada

bu kadar sıkıntı varken nasıl daima güler yüzlü olup

güler yüzlü kalabiliriz ki? Doğru... Hem de çok doğru.

Hatta şunu bile sormak mümkün:

Bu kadar acılı olay yaşanırken gülmek de neyin nesi?

Gülmek de ağlamak da hayatın doğal parçaları.

Yaşadığımız tatsız olaylar, haliyle neşemizi alır,

gülüşümüzü çalar. Oysa bu tatsız olayları

doğrudan bir “ceza” olarak değil de anlam çıkarılması gereken

tecrübeler olarak düşünürsek işimiz kolaylaşır.

Nasıl yaşımız büyüdüğünde “çocukça” tartışmalara gülüp geçiyorsak

manevi olgunlaşmayla birlikte kızdığımız pek çok olaya da

“gülüp geçmek” mümkün aslında. Gelin, fotoğraf çekilirken

bir “kareliğine” değil, mümkün mertebe her zaman,

herkese karşı güler yüzlü olmaya çalışalım.

Unutmayalım ki gülmenin de içten geleni makbuldür;

“gözlerinin içi gülen” insanlar hep daha çok sevilir.

Ozcanvural33@hotmail.com