Gün batımı

Yıllar önceydi. Arabamızla İzmir'e doğru yol alıyorduk. Güneş, ışık oyunlarıyla dağları, ovaları süsleyerek batıyordu. Nasıl da severim gün batımlarını. O anın büyüsüyle çantamdan kalemimi, not defterimi çıkardım ve duygularımı yazıverdim. Az önce şiirlerime bakarken gözüme ilişiverdi aniden. Bir şaire göre şiir bile sayılmayabilir elbette. Benim içinse yıllar önce yaşadığım çok güzel bir zaman dilimini hatırlatması bakımından çok değerli.

Gün Batımı

Güneş, her gün ayrı bir edepsiz güzellikte batar.
Sancılı günlerin sabahına erkenden doğar.
Mutlu düşlerle doluysa gecelerin,
Güneşin doğuş saati ne işine yarar?

Aradan geçen onca yıldan sonra şiirde çok önemli bir hata yapmış olduğumu farkettim. Güneş, sancılı günlerin sabahına neden erkenden doğsun ki? Aksine, sancılı geçen bir günün sonunda, güneş bir türlü doğmak bilmez. Bir yakınım, ölen yeğeninin ardından ağıt yakarken ' Sabahlar olmadı yavrum ' diye ağlamıştı.

Bugünlerde heyecan yüzünden de sabahların olmadığını farkettim. İnsan güzel bir telaş içindeyse de bir türlü sabahın müjdecisi güneş doğmuyor. Ama nedense erkenden de batıyor. Yapılacak çok iş varsa hep öyle gelmez mi insana zaten? '24 saat bile yetmedi' demez miyiz?

Ekim ve Kasım aylarında güneş bambaşka batar Antalya'da. Ama bu güzelliği görmek için Lara tarafına gitmeniz gerekir. Ancak o zaman görebilirsiniz güneşin deniz üzerindeki ışık oyunlarını. Şehrin batısından ise, dağların arasından kayboluşunu görebilirsiniz, ki bu da yeterince büyülü bir görüntü değildir. Bu yüzden İzmir'deki gün batımlarını çok severim. Denizi, binaları inanılmaz güzellikte bir renge boyar güneş, batarken. Özellikle Konak, Karşıyaka arasında gemideyseniz, binaların camları ilkokulda okuma kitabımda okuduğum ve asla unutamadığım ' Altın Pencereli Ev ' öyküsündeki gibi altın rengine bürünür. Bu güzelliğe ' Edepsiz güzellik ' deyişim de bu yüzdendir işte.

Keşke hayatımız hep mutlu düşlerle dolu olsa da, güneşin doğuş saatini hiç beklemesek, gün batımındaki edepsiz güzelliğinin tadını çıkarsak doya doya...