Gün doğacak...

Sessizlik çökmüştü o an her şey susmuştu denizin dalgası yoktu, duru bir deniz almıştı yerini, esen rüzgâr dinmişti… Söylenecekler kalmıştı içinde dile getiremedikleri gözleri öyle bakıyordu…

Sessizlikte çözmeye çalışıyordu duyguları aslında ne zordu…

Sessizce gülümsüyordu… bakışları hakimdi o ana

Söylenecek tüm sözcükleri yitirmişti ya da tükenmişti kelimeler…

Sessizce düşünüyordu…nasıl bir duvar örmüştü cümlelere kurulmasın sızmasın diye dışarı atadan kalma bir duvardı…

Sessizlikle bırakıp gitme vaktiydi onu sessizliğine hapsetmeliydi belki en doğrusu…

içim avaz avaz bağırarak sessizliğin içindeydim...

Yaşadıklarımızı unutmaya çalış yine ıssız mekânlara git...

Aşk bize güvenip aslında hiç veremediği büyüsünü, sırlarını, cesaretini, bilgeliğini geri alacak. Bunlar olurken içimiz bir an çok üşüyecek, sonra geçecek...

Hadi oyalanma birazdan gün doğacak...