Gün yüzüne çıkmış kelimeler

O kadar mı sıcaktı ki, bedenimden çıkan her damla terle yılların sırları da akıyordu ellerimden kollarımdan...

O kadar mı zamanıydı, söylenme ihtimalini bırak, söylemeye bile yeltenmeyeceğimiz şeylerin yerini bulması?

Boşluklar, boşluk olduklarının farkında bile değilken, içlerine dolan onca şeyin bir gün eriyip gideceğini, onların da yerine yıllardır yerini bulamamış, serseri mayın kelimelerin gelip, şu dünyadaki en rahatlatıcı cümleleri kurabileceğini bilebilirler miydi?

Dost'uma anlatırdım hep olanı biteni... Meğer Dost'uma söylemeliymişim... Olan bitenin kendi olduğunu...

Usta bir, giz-sır-uzak manevrasıyla alınan virajlar vardı... Akacak kan damarda, söylenecek söz dilde kalmıyormuş...

Ilk kapıdan girişi ve "olmalı hayatımda hatta bir gün olacak"a kadar uzun bir zaman geçmişti... O bile kendi kendine yapılmış zararsız bir itirafken, sarfedilen kelimelere bakıldığında aslında hep o "ilk kapıdan girişinde" kaldığını anlıyor insan... Hep o ilk görüşte...İmkansızlık ve uzak oluştur belki o " ilk kapıdan giriş"i canlı tutan... Söylenecek sözleri biriktiren... Boşluklara dolmasını sağlayan... Zararsız, ziyansız, olduğu gibi devam etmesini dileten...

Diyorum ki şimdi kendi kendime; boşluklar, boşluk olduklarını bana belli etmeye başladıklarında hissettiğim acının da bir hikmeti varmış... O boşlukların içini doldurabileceğim cümlelerimin farkına varabilir miydim yoksa?

İçimden geçen onca karmaşık lakırdıyı bir seferde söyleyebildiğim için bana teşekkür eden kadim bir dostum var... Ne söylersek söyleyelim, ne yaşarsak yaşayalım...

Bunu bilmek, doğrularımı bana bir kez daha kanıtlıyor... Ne mutlu bana!